Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Μήνυμα από Θεσσαλονίκη

Ήρθα στον <<Ελεύθερο Τύπο>> την 1η Ιουνίου 2001. Γεμάτος όνειρα και μεγάλη όρεξη για δουλειά. Ήμουν ο <<τρίτος>> της παρέας του ανταποκριτικού γραφείου της εφημερίδας στη Θεσσαλονίκη. Ρεπορτάζ, αποστολές, αποκλειστικά, μικρά και μεγάλα θέματα. Όλα για μία μεγάλη εφημερίδα που εξακολουθώ να θεωρώ πως είναι ο Ελεύθερος Τύπος.
Μας χώριζουν 500 (και κάτι) χιλιόμετρα από τα <<κεντρικά>> γραφεία. Αυτό όμως δεν στάθηκε εμπόδιο στην ανάπτυξη εξαιρετικών επαγγελματικών και προσωπικών σχέσεων με όλους. Από τους συναδέλφους στο τηλεφωνικό κέντρο και τη γραμματεία, μέχρι τους φωτογράφους, τους συντάκτες, τους αρχισυντάκτες, τη διεύθυνση.
Οι φωνές πως το Ίδρυμα Βουδούρη ήθελε να δώσει το <<παιδί>> του μας πανικόβαλε. Ποιος θα έπαιρνε την εφημερίδα; Τι στόχους είχε; Πόσο θα την κρατούσε; Που θα την οδηγούσε;
Η ανακοίνωση της αγοράς της εφημερίδας από το ζευγός Αγγελοπούλου ήρθε στο γραφείο μου ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ του 2006. Οι προσδοκίες ήταν μεγάλες. Οι συνάδελφοι από τη Θεσσαλονικη έπαιρναν τηλέφωνο για να μας συγχαρούν. Θεωρούσαν πως τα προβλήματα για την εφημερίδα ειχαν πλέον οριστικά ξεπεραστεί... Πόσο λάθος είχαν!
Και τον Μάιο του 2007, το νέο ξεκίνημα.. Νέο τρέξιμο, νέα θεματολογία, νέο αναγνωστικό κοινό, νέα προσπάθεια, νέα αρχή... Δημοσιογραφική κάλυψη εκλογών στα Σκόπια μέχρι την συναυλία της Χαντισέ στη Κομοτηνή. Δύο χρόνια μετά θεωρούσαμε ότι το είχαμε βάλει το μαγαζί σε μία τάξη... Είχαν βέβαια μεσολαβήσει οι απανωτές αλλαγές διευθυντών.... Ήρθαν και τα ευρωπαϊκά βραβεία σχεδιασμού, τα εξαιρετικά σχόλια των συναδέλφων από τις υπόλοιπες εφημερίδες....
Το <<μωρό>> μας , το οποίο κατά το παρελθόν είναι περάσει πολλές φορτούνες, ο City 995, άρχισε δειλά δειλά να στέκεται στα πόδια του...
Και ξαφνικά... το λουκέτο! Γιατί; Ποιος μπορεί να πετά στο δρόμο 500 οικογένειες; Βρεθήκαμε, από τη μία στιγμή στην άλλη, στην ίδια θέση με όλους εκείνους τους απολυμένους που καλύπταμε στα ρεπορτάζ...
Η σκέψη μου είναι μαζί σας και στον κοινό μας αγώνα.. Θα ήθελα να συμμετάσχω και εγώ στη πορεία, αλλά πρέπει να μείνω πίσω να προστατεύσω τη περιουσια της εφημερίδας στη Θεσσαλονίκη. Να κοιτάξουμε γραφείο μας στη Τσιμισκή και να αποτρέψουμε τον εκκαθαριστή να μπει μέσα...
Πολλά και θερμά ευρχαριστώ στους συναδέλφους που τόσα χρόνια δουλέψαμε μαζί... Ελπίζω και εύχομαι να συνεχίσουμε συντομα να δουλεύουμε και πάλι για τον Ελεύθερο Τύπο.
Θα ήταν όμως παράλειψη να μην ευχαριστήσω σχεδόν όλους τους συναδέλφους της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι μόλις έμαθαν για την απόφαση του λουκέτου πήραν τηλέφωνο για να εκφράσουν την συμπαράστασή τους, γεγονός που μαρτυρά την αγάπη τους τόσο προς την εφημερίδα όσο και προς τα άτομα που στελεχώνουν το ανταποκριτικό γραφείο...
ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους....
Άγγελος Αγγελίδης

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

ΜΗΝ ΤΟ ΚΟΨΕΤΕ.ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ
Ανεπανόρθωτη θα είναι η ζημιά που θα πάθουμε αν δεν αλλάξουμε σύντομα νοοτροπία

Είναι εντυπωσιακό το τι χαμός έγινε διότι έκλεισε η εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος.

Απεργίες, περιφρουρήσεις, απειλές σε εφημερίδες και έντυπα που δε συμμετείχαν η δεν ήθελαν να απεργήσουν και ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί.

Στην Αμερική έκλεισε η μεγαλύτερη βιομηχανία του κόσμου η GM και δεν άνοιξε ρουθούνι!!! Εδώ έχασαν τη δουλειά τους 300 εργαζόμενοι σε μια εφημερίδα και κάναμε τον κόσμο άνω κάτω!!

Σύμφωνα με δημοσιεύσεις, η εφημερίδα έχανε 5 εκ τον μίνα. Είχε συσσωρευμένες ζημιές €75 εκ, ίδια κεφάλαια €8.6 εκ και συνολικές υποχρεώσεις €27 εκ. Πως να μην κλείσει και γιατί να μην κλείσει!

Όσο πλούσιος και να είσαι, είναι ακριβό το χόμπι του εκδότη όταν αυτό σου κοστίζει €5 εκ την μήνα αγαπητέ αναγνώστη.

Όταν ανακοινώθηκε το κλείσιμο, εμφανίστηκε και ο αρχηγός!! Η κυρία Λιάνα. Είμαι περίεργος να ακούσω τι τους είπε. Είμαι ακόμα πιο περίεργος να δω τι θα ακούσουμε τις επόμενες μέρες στα ΜΜΕ. Θα έχει πολύ πλάκα αγαπητέ αναγνώστη.
Δεν έχω τίποτα με κανέναν και ειδικά με τους εργαζόμενους που απολύθηκαν. Πάντα είναι δυσάρεστο όταν κάποιος χάνει τη δουλειά του. Το θέμα όμως είναι ότι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν μικρά παιδιά και να θεωρούν κεκτημένο δικαίωμα την εργασία τους.

Τίποτε δεν είναι κεκτημένο και ειδικά η εργασία. Όλοι είναι στο έλεος της αγοράς και του ανταγωνισμού.

Στην Σοβιετική ένωση υπήρχαν φούρνοι που είχαν 100 εργαζόμενους αλλά το ψωμί που παρήγαγαν δεν έφτανε ούτε για τους ιδίους.

Κάπως έτσι είναι και τα ΜΜΕ στην Ελλάδα. Πως να το κάνουμε δηλαδή, δεν φτάνει η πίτα για όλους και κάποιοι θα πρέπει να αποχωρίσουν. Έκτος από Προέδρους, πολιτικούς και δημοτικούς σύμβουλος, έχουμε και πολύ περισσότερους δημοσιογράφους από ότι θα έπρεπε αν δεν το έχουν καταλάβει μερικοί.

Κάτι άλλο που επίσης δεν έχω καταλάβει. Γιατί δεν έκανε κανείς απεργία όταν έκλεισε η Sex Form, ΕΝΚΛΩ, DataMedia, LANET και πολλές άλλες επιχειρήσεις; Οι εργαζόμενοι εκεί δηλαδή δεν είχαν ψυχή;

Τέλος πάντων, θα πρέπει να προσγειωθούμε σε αυτή τη χώρα διότι αλλιώς πάμε χαμένοι. Η προσγείωση έχει να κάνει με τα λεγόμενα κεκτημένα δικαιώματα. Θα πρέπει να εμπεδωθεί ότι κανένας δεν είναι αναντικατάστατος και κανένας δεν έχει δικαίωμα στην εργασία του όταν η επιχειρήση στην οποία δουλεύει είναι ζημιογόνα.

Τέλος, ας μην ξεχνάμε και αυτό που έγραψα πριν μερικές μέρες περί δημιουργικής καταστροφής.

Τα ΜΜΕ αλλάζουν και τα έντυπα ΜΜΕ είναι οι δεινόσαυροι. Όλα αλλάζουν και τίποτα δεν παραμένει το ίδιο. Πολλές φορές οι προσαρμογές είναι δύσκολες και σαφώς θα υπάρχουν απολύσεις αλλά και ανακατατάξεις όσο αναφορά τις θέσεις εργασίας.

Δυστυχώς έτσι είναι η ζωή. Όσο το γρηγορότερο προσαρμοστούμε τόσο το καλύτερο. Δύστυχος όμως εδώ μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν και στο πως ήμασταν κάποτε.

Και αυτό αν δεν αλλάξει γρήγορα, θα προκαλέσει μεγάλη ζημιά, που πολύ φοβάμαι ότι θα είναι ανεπανόρθωτη.