Ένα «ταξίδι» που άρχισε σαν όνειρο και τέλειωσε (;) σαν εφιάλτης

Αργά το βράδυ της περασμένης Κυριακής (21 Ιουνίου) ετοιμαζόμουν να φύγω από το γραφείο, όταν ένα ανεξήγητα έντονο προαίσθημα μ’ έκανε να νιώσω πως ήταν η τελευταία φορά που έγραψα γι’ αυτή την εφημερίδα! Με κυρίεψε μια βαθιά μελαγχολία κι’ ένας άγριος φόβος που δεν τόλμησα να μοιραστώ με κανέναν εκείνη τη νύχτα. Δυστυχώς επαληθεύτηκε λίγες ώρες μετά. Έχω λησμονήσει πόση ώρα έμεινα καθηλωμένη μπροστά στον υπολογιστή πριν χαϊδέψω ασυναίσθητα το πληκτρολόγιο και του πω… «καληνύχτα». Θυμάμαι μόνο πως πέρασαν μπροστά μου, σαν πλάνα κινηματογραφικής ταινίας, 2,5 αξέχαστα χρόνια στη «Ζωή» του «Ελεύθερου Τύπου». Οι σελίδες ή οι στήλες που κατέγραφαν τις ζωές των άλλων γέμιζαν τη δική μου, από το 2007 που είχα την τύχη να είμαι στον «ΕΤ», μαζί σας, πολύ πριν από τις απίστευτες καταστάσεις, που (όπως πολλοί συνάδελφοι γνωρίζουν) έζησα τους τελευταίους μήνες. Τα άντεξα όλα, γιατί – όπως ο Τένεσι Ουίλλιαμς (η σύγκριση αφορά το συγκεκριμένο συναίσθημα και τίποτα παραπάνω) – είμαι πραγματικά ζωντανή μόνο όταν γράφω.
Αγαπημένοι συνάδελφοι, ευχαριστώ για την αγάπη και τη συμπαράστασή σας. Όμως, δεν βιάζομαι να αποχαιρετήσω κανέναν. Έστω για λίγο ακόμα, όσο δίνουμε το παρόν σ’ αυτό το κτίριο, «I don’t want realism. I want magic!»… Ίσως γιατί μού είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω πώς αυτό το «ταξίδι» που ξεκίνησε ονειρεμένα λήγει τόσο άδοξα.

Μαρία Παπαδημητρίου