Η σιωπή της Τετάρτης...

Ενας κύριος σταματάει σε περίπτερο στα προάστια της Θεσσαλονίκης το πρωί της Τετάρτης καθ’ οδόν για τη δουλειά του.
«Τον "Ελεύθερο Τύπο" θα ήθελα παρακαλώ».
«Δεν υπάρχει πια κύριε» του απαντά ο περιπτεράς.
«Τι είναι αυτά που λέτε; Δώστε μου σας παρακαλώ τον Ελεύθερο Τύπο».
Μάταια προσπαθεί ο περιπτεράς να του εξηγήσει ότι η εφημερίδα που διάβαζε τα τελευταία 26 χρόνια, έκλεισε…
Χρειάστηκε να του δείξει τα πρωτοσέλιδα των υπολοίπων εφημερίδων που μπουμπούνιζαν το λουκέτο της Γιάννας για να πειστεί ότι δεν είναι κάποιο κακόγουστο αστείο. Και αποχώρησε προβληματισμένος.
Κάπως έτσι, σαν έναν μικρό θάνατο για ένα μέρος της καθημερινότητας σου που αφαιρείται βίαια, για κάθε προσωπική επιλογή που παύεις να έχεις, μερικοί χιλιάδες συμπολίτες μας βρέθηκαν αντιμέτωποι με την παράξενη σιωπή της Τετάρτης.
Μιλήσαμε για όλους τις τελευταίες ημέρες.
Για όλους εμάς που μιμούμαστε μια καθημερινότητα που υπήρχε έως τη Δευτέρα, ερχόμενοι στα ίδια μέρη με τους ίδιους ανθρώπους για να παλέψουμε για τα δικαιώματά μας αλλά και για να νιώσουμε λιγότερο βαρύ τον αποχωρισμό.
Για τους ανταγωνιστές μερικοί από τους οποίους μειδιούν σκεπτόμενοι τα επιπλέον φύλλα που ίσως κερδίσουν μετά το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου».
Για τους –ελάχιστους θέλω να πιστεύω αλλα δυστυχώς υπαρκτούς- «συναδέλφους» με υψηλή θέση σε άλλα μαγάζια που στο άκουσμα της ειδήσης, εξάντλησαν τον κυνισμό τους σχολιάζοντας «χμ…φτηνό εργατικό δυναμικό».
Μιλήσαμε για την προκλητική απόφαση της ιδιοκτησίας να κλείσει μια ιστορική εφημερίδα και για τους «πρώην» διευθυντές που εμφανίστηκαν σαν τα κοράκια δηλώνοντας δικαιωμένοι (!) από την θλιβερή εξέλιξη, αλλά δεν μιλήσαμε για ένα.
Τους αναγνώστες μας που έφτασαν στο περίπτερο, μα δεν μας βρήκαν εκεί…
Για όλους εσάς, καλή αντάμωση!

Ναταλία Ανδρικοπούλου