Η αλαζονεία της εξουσίας

Η πιο πολύπαθη αλλά και ανθεκτική εφημερίδα από τη μεταπολίτευση και μετά, δεν υπάρχει πια. Κατέβασε τα ρολά. Για την ακρίβεια τής τα κατέβασαν….
Η πιο πλούσια οικογένεια της χώρας, οι θριαμβευτές της Ολυμπιάδας, ο Θόδωρος και η Γιάννα Αγγελοπούλου, λίγα μόλις χρόνια μετά την εκτόξευση της Ελλάδας στο πάνθεον των αθλητικών εκδηλώσεων, καταδικάζουν 450 οικογένειες σε πλήρη αφανισμό.
Πως γίνεται οι εγκέφαλοι της μεγαλύτερης και πιο άρτια οργανωμένης αθλητικής εκδήλωσης στον πλανήτη, να αποτυγχάνουν, έστω υποτυπωδώς, να οργανώσουν αλλά και να υποστηρίξουν μια ήδη στημένη σε όλα της τα επίπεδα ιστορική εφημερίδα;
Η ερώτηση είναι απλή, αλλά η απάντηση σύνθετη. Και τούτο το κείμενο έχει περισσότερο λόγο συναισθηματικό παρά αναλυτικό.
Στο κέντρο πάντως όλων των απαντήσεων βρίσκεται νομίζω μια λέξη. Η αλαζονεία. Πιο συγκεκριμένα η αλαζονεία της εξουσίας. Που αγόρασε μια εφημερίδα, πρώτα για να κερδίσει, να ελέγξει, να πιέσει και, αν στη διαδρομή έβγαινε και η μεγαλόπνοη νέου τύπου πληροφόρηση, έχει καλώς. Θα καρπώνονταν και αυτή την επιτυχία.
Δεν ήρθε όμως η νέου τύπου πληροφόρηση αν και υπήρχαν όλες οι προδιαγραφές. Ικανότατοι δημοσιογράφοι, προηγμένες υλικοτεχνικές υποδομές.
Ήρθε όμως μια απίστευτη συσσώρευση λαθών. Και σε επίπεδο στελέχωσης αλλά σε επίπεδο οργάνωσης του νέου τύπου πληροφόρησης . Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Αν και 20 χρόνια στην εφημερίδα με καθημερινή παρουσία στον ευαίσθητο χώρο της κριτικής του θεάματος, κανείς από τους τέσσερις διευθυντές που όρισε η νέα ιδιοκτησία, δεν με κάλεσε να καταθέσω τη γνώμη μου. Ακόμη χειρότερα. Αμφιβάλλω, ακόμη και τώρα εάν γνώριζαν ποιος είμαι.
Αντανακλώντας θαρρείς την αλαζονεία των εντολοδόχων τους, έκοβαν και έραβαν τις αποφάσεις, μοίραζαν και άδειαζαν τις θέσεις με απόλυτα δικτατορικό τρόπο. Εκείνοι ήξεραν…
Και ο χρόνος περνούσε. Και όσο περνούσε, η πλειοψηφία των δημοσιογράφων που πραγματικά μπορούσε να παράγει έργο, στριμώχνονταν στη γωνία. Αντ’ αυτών στην επιφάνεια έβγαιναν τα golden boys της ιδιοκτησίας και μιας κακώς εννοούμενης αισθητικής προσέγγισης της πληροφόρησης. Το αποτέλεσμα γνωστό. Ούτε εφημερίδα, ούτε περιοδικό…
Σε μια εποχή πολλαπλών κοινωνικών και οικονομικών αναταραχών, το λουκέτο στον Ελεύθερο Τύπο, εκτός της βίαιης απομάκρυνσης εκατοντάδων εργαζομένων από το φυσικό τους χώρο, σηματοδοτεί κάτι ακόμη πιο σημαντικό:
Την απαξίωση του γραπτού λόγου, του πλουραρισμού της πληροφόρησης και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Πολιτισμικά στοιχεία, άκρως απαραίτητα για να αντισταθούμε στην επέλαση των βαρβάρων που είναι πια εντός των τειχών.

Δημήτρης Κανέλλης