Κουφάλα νεκροθάφτη, δεν θα μας θάψεις.
Είμαστε εδώ, είμαστε μαζί και χαμογελάμε… σε πείσμα όσων θέλουν να μας στερήσουν τούτο το δικαίωμα στο όνειρο.
ΝΑΙ, ο ΕΤ κλείνει. Και τι μ’ αυτό;
Μια εφημερίδα δεν είναι οι τοίχοι. Είναι οι άνθρωποι. Και αυτοί οι άνθρωποι εδώ μέσα, μετά από πολύ καιρό, είναι ξανά ενωμένοι. Και δυνατοί. Όχι τόσο δυνατοί, όσο αυτοί που επιχειρούν να τους φιμώσουν. Αλλά δυνατοί. Γιατί είναι μαζί. Και γιατί αυτό, δεν μπορεί κανείς να τους το πάρει...
Όπως τότε, παλιά, προ Γιάννας. Όταν ξημεροβραδιαζόμαστε σε εκείνο το άθλιο -μα τόσο οικείο- κτήριο του Αλίμου, εκείνον τον Ιούλιο του 2006, όταν δεν ξέραμε αν η εφημερίδα θα έβγαινε την επόμενη μέρα. Όταν δεν ξέραμε αν θα πληρωθούμε στο τέλος του μήνα. Όταν δεν ξέραμε από παχυλούς μισθούς, Ισπανούς μέντορες, και κείμενα ‘λεζάντες’ για να είναι ‘διαβαστερά’…
Και όμως, δε λυγίσαμε. Ούτε τότε. Γιατί «ένας παραδοσιακός τίτλος, γιατί μία εφημερίδα – καθημερινή συνήθεια για χιλιάδες αναγνώστες δεν κλείνει έτσι απλά»…
Αυτά μας άρεσε να λέμε τότε για να παρηγορούμε ο ένας τον άλλο. Και είχαμε δίκιο!
Αυτά λέμε και τώρα. Όχι για να παρηγορηθούμε. Γιατί τώρα ξέρουμε. Μια εφημερίδα και ένα ραδιόφωνο δεν είναι οι τοίχοι. Είναι οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι είμαστε εμείς. Και είμαστε εδώ. Και είμαστε μαζί…
ΥΓ. Ευχαριστούμε τον συνάδελφο Μιχάλη Κουντούρη για την παραχώρηση των σκίτσων του. Την εξαιρετική δουλειά του μπορείτε να παρακολουθείτε στο http://www.michaelkountouris.com/
ος αποφυγή παρεξηγήσεων αλλά και υπαινιγμών για... λογοκρισία, σχόλια με υβριστικό περιεχόμενο και δη βωμολοχίες και ρατσιστικές αναφορές, καθώς και συκοφαντικές αναφορές χωρίς τεκμηρίωση δεν αναρτώνται στο παρόν blog.
2 σχόλια:
Tωρα ειστε εδω.
Πριν που δεχοσασταν να γραφετε
και να τυπωνετε τα "κείμενα -λεζάντες" που εισασταν;
Αγαπητέ ανώνυμε,
Δεν ξέρω αν έχεις οποιαδήποτε σχέση με το επάγγελμα (γιατί για επάγγελμα πρόκειται και όχι για λειτούργημα, μια και από αυτό ζούμε και δεν το ασκούμε από χόμπι), αλλά σε διαβεβαιώ πρώτον, πως ήμασταν και πάλι όλοι εδώ (παρά τις περί του αντιθέτου προσπάθειες κάποιων) και δεύτερον ότι διατυπώναμε τις διαφωνίες μας για τα 'κείμενα-λεζάντες', όπως και για όλα τα υπόλοιπα κακώς κείμενα της εφημερίδας... Όμως, επειδή όπως προανέφερα, από αυτό ζούμε (οι περισσότεροι από εμάς, όχι απλά ζούμε τον εαυτό μας αλλά και τις οικογένειες και τα παιδιά μας που μάλλον δεν θα καταλάβαιναν ότι δεν θα κάνουν φροντιστήριο, δεν θα σπουδάσουν σε άλλη πόλη, δεν θα πάνε στον κινηματογράφο, ή κάποια δεν θα φάνε καν επειδή ο μπαμπάς και η μαμά δεν δέχθηκαν να γράψουν μικρότερο κείμενο από αυτό που υπαγόρευε το πλούσιο ρεπορτάζ τους...), συγχώρεσέ μας την μικρή υποχώρηση να γράψουμε και 'κείμενα-λεζάντες' προκειμένου να μη βρεθούμε στον δρόμο... Και σε παρακαλώ, αναλογίσου, δεν έχεις κάνει ποτέ υποχώρηση στη δουλειά σου, ούτε καν για το παιδί σου; Σε κάθε περίπτωση, στην παρούσα φάση, δεν έχω παρά να σε ευχαριστήσω και μόνο που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις την άποψή μου και ακόμα περισσότερο να τη σχολιάσεις. Ελπίζω ποτέ να μην πληρώσεις την όποια υποχώρηση στη δουλειά σου με τον τρόπο που την πλήρωσα (αν πιστεύεις ότι αυτό πλήρωσα) εγώ...
Δημοσίευση σχολίου