Καμία αποζημίωση δεν θα βοηθήσει...

Η επόμενη μέρα είναι πάντα πιο δύσκολη. Και όσο πέφτει η άμμος στην κλεψύδρα του χρόνου τόσο πιο βασανιστικό γίνεται. Βρισκόμουν στο γραφείο μου το πρωί της προηγούμενης Δευτέρας. Είχα αποφασίσει λόγο φόρτου εργασίας ότι θα αφιερώσω όλη την μέρα μου στην δουλειά. Και εκεί που έγραφα το κείμενο μου ακούστηκε το καμπανάκι. Σε πόσο ενοχλητικό ήχο εξελίχτηκε αλήθεια. Έφτασε το email που μου έκοψε την ανάσα: 11.23 η ώρα. Το θυμάμαι ακόμη. Έκλεισε μία ολόκληρη εφημερίδα, έμειναν στον δρόμο 450 άνθρωποι και το έμαθαν μέσω ενός άχρωμου, άγευστου ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Και ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος. Γιατί πίσω τους υπάρχουν οικογένειες, παιδιά, άνδρες, γυναίκες, μάνες, πατέρες, αδέρφια που μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες.
Διάβασα έξι φορές το κείμενο. Δεν μπορούσα να το πιστέψω και ας ακούγονταν από τα διπλανά γραφεία οι ενοχλητικές φωνές της επιβεβαίωσης. Το τύπωσα για να το ξαναδιαβάσω και προσπαθούσα εναγωνίως να βρω κάτι αισιόδοξο. Και όμως η ανάγνωση της είδησης για την καταβολή των αποζημιώσεων δεν με κάλυψε. Γιατί μέσα μου δεν ήθελα να κλείσει αυτή η εφημερίδα. Δεν μπορούν να σβήσουν αυτά τα οκτώ χρόνια που είμαι εκεί. Κρίμα έλεγα στον εαυτό μου και ακόμη το λέω.
Η αγωνία και η ανησυχία για το μέλλον μου πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Και αυτό γιατί με πείραξε κάτι άλλο. Η καθημερινότητα μου ποτέ δεν θα είναι πλέον η ίδια. Αυτή που εδώ και οκτώ χρόνια συνήθισα. Αλλά περισσότερο λυπήθηκα για τους ανθρώπους. Δεν θα βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με ανθρώπους που τους έχω συνηθίσει και με έχουν ανεχτεί. Έχω συνεργαστεί μαζί τους, με έχουν βοηθήσει, έχω γελάσει, έχω νευριάσει, έχω λυπηθεί και όλα αυτά θα μου λείψουν. Και καμία αποζημίωση δεν θα βοηθήσει γιατί η απλά η αξία των ανθρώπινων σχέσεων είναι ανυπολόγιστη.

Πρέκας