Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Η γαλέρα του Τύπου

Συνάδελφοι,
Πέρυσι περάσαμε από τον ίδιο κάβο, μετά από 14 χρόνια στη δημοσιογραφική μάχη με την εφημερίδα που άλλαξε τον ρου του ελληνικού Αθλητικού Τύπου. Σας καταλαβαίνουμε, σας συμπονούμε και η στήριξη μας είναι φυσικά εκ των ουκ άνευ.
Σας στέλνουμε κείμενο μας το οποίο, περιέργως, πολλοί δεν θέλησαν να μας το φιλοξενήσουν ...


Η γαλέρα του Τύπου

Η επέλαση του εργασιακών συνθηκών γαλέρας στον Τύπο, με τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα το αιφνίδιο κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου, μας επιτρέπει να ξαναθυμηθούμε – τουλάχιστον εμείς οι εργαζόμενοι – την περίπτωση του «Ομίλου Sportime».
Ο κουρνιαχτός τότε (2 Απριλίου πέρυσι, κυκλοφόρησε για τελευταία φορά η εφημερίδα Sportime), κατακάθισε νωρίς, η εναγώνια προσπάθεια μας να ευαισθητοποιήσουμε όλους εκείνους που όφειλαν να βρεθούν μαζί μας, αλλά και να υπερασπίσουν τα δικαιώματα πολιτών – εργαζομένων, σε μια ευνομούμενη υποτίθεται πολιτεία, απέβη άκαρπη.
Αποτέλεσμα, οι εργαζόμενοι στην εφημερίδα Sportime, στην Αθλητική Ηχώ, στο ραδιόφωνο Sportime fm και στο site Sportime.gr, να μείνουν σαν τις καλαμιές στον κάμπο....
Απλήρωτοι από τον Νοέμβρη του 2007, ανασφάλιστοι από τα τέλη του 2007 (εκ των υστέρων υπήρξε ρύθμιση έως τον Οκτώβρη του 2008), χωρίς την παραμικρή αποζημίωση...
Από τότε, η υπόθεση βολοδέρνει στις αίθουσες των δικαστηρίων, κυνηγώντας φαντάσματα και απατεώνες, τους οποίους υποτίθεται το Κράτος και η αδέκαστη Δικαιοσύνη του, περιποιείται αναλόγως ...
Τόσο που, επιτρέπει για παράδειγμα, στην ίδια παρέα ... επενδυτών του Μοσχάτου – εκεί όπου ο «Όμιλος Sportime» - να διαπραγματεύεται και να πουλά το ραδιόφωνο με τη νόμιμη συχνότητα (ακούτε εκεί στο ΕΣΡ;), να ξαναβγάζει στην επιφάνεια το site με το λογότυπο της εφημερίδας Sportime (με κρατική διαφήμιση του ΟΠΑΠ παρακαλώ), να εκθέτει καθημερινά από άλλο site, συμφερόντων μέλους της «παρέας», τα εξώφυλλα της ιστορικής Αθλητικής Ηχούς, που είχε περιπέσει στα ίδια ... αρπακτικά, που βαυκαλίζονται ότι είναι μόνιμοι θαμώνες της Ευελπίδων, επομένως
έχουν... δικαστική ανοσία, που περιπαίζουν θεσμούς και δημόσιους φορείς, που τραβούν εν τέλει την κουρτίνα και να συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους...
Πριν τον Ελεύθερο Τύπο, λοιπόν, υπήρχαν και άλλοι εργαζόμενοι, από άλλες εφημερίδες και άλλοι «Όμιλοι», που μπήκαν στη μέγγενη της εργασιακής αυθαιρεσίας. Από το Sportime, την Αθλητική Ηχώ, την Ώρα για Σπορ που μεταλλάχθηκε τόσες φορές, με.... δάχτυλο πάλι των Κωσταγιώργηδων του Μοσχάτου, το Ντέρμπι... Αλλά εκεί, φαίνεται, ήταν ... αθλητικοί, οπότε ο κουρνιαχτός που λέγαμε, ήταν άλλης ποιότητας...
Εν τέλει, το νέο κρούσμα με τον Ελεύθερο Τύπο, που είναι μεν μαζικό αλλά όχι και το μοναδικό στα ΜΜΕ, όπου οι παραβάσεις και παραβιάσεις της εργασιακής νομοθεσίας παρελαύνουν ανενόχλητες, δεν κρούει τον κώδωνα του κινδύνου αφού οι καμπάνες από την περίπτωση του Sportime είχαν ηχήσει δυνατά.
Το ντόμινο της εργασιακής γαλέρας στα ΜΜΕ είναι εδώ και μας προκαλεί όλους. Πολύ περισσότερο την κοινή λογική και τη μνήμη μας.
Και για την ιστορία, τα ερωτήματα μας πέρυσι τέτοια εποχή για το Σκάνδαλο Sportime, ήταν:
*Ποιος ή ποιοι είναι οι νόμιμοι εκπρόσωποι της off shore εταιρείας όπου βρίσκεται ο τίτλος της εφημερίδας;
*Ποια η σχέση της Τράπεζας Πειραιώς και άλλων Τραπεζών με το Σκάνδαλο, από το 2001 μέχρι σήμερα, με συγκεκριμένους ανθρώπους και εταιρείες που βαρύνονται με σωρεία παράνομων δραστηριοτήτων;
*Ποια η συγκεκριμένη διαδρομή των εταιρειών στην εφημερίδα, από το 2002 μέχρι σήμερα και πως δικαιολογείται το αλλεπάλληλο γαϊτανάκι αλλαγών τους (Ευρωπαϊκός Τύπος – Εκδοτικές επιχειρήσεις Α.Ε, POINT Εκδοτική Α.Ε, Sportime Εκδοτική Α.Ε, Ευρωπαϊκό Κέντρο Αθλητικού Τύπου Α.Ε, μερικές από αυτές), με πρόσωπα υπαρκτά και ανύπαρκτα;
*Οι παρακρατηθείσες ασφαλιστικές των εργαζομένων, μέχρι και τον Νοέμβρη του 2007, έφτασαν ποτέ στα Ασφαλιστικά μας Ταμεία;
*Ο Κυριακόπουλος, που δεν έφερνε κανένα τίτλο αλλά ενεργούσε για λογαριασμό της εφημερίδας ως «ιδιοκτήτης» της τα τελευταία χρόνια, για τις διωκτικές και ελεγκτικές αρχές του Κράτους, τι ακριβώς είναι για να αυτοδιαφημίζεται ότι έχει κάπου 1.300 παρουσίες ως κατηγορούμενος στις δικαστικές αίθουσες της Ευελπίδων;
*Ποιος ή ποιοι διαπραγματεύονται και για λογαριασμό ποιων, «πωλήσεις» των Μέσων του «Ομίλου», το τελευταίο διάστημα;
*Η ΕΣΗΕΑ, που από το 2002 γνωρίζει πολύ καλά όλη την εξέλιξη του ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ, όπως γνωρίζει και τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν από τότε στην διαδρομή του, πως αξιολογεί και δραστηριοποιείται για την αποκάλυψη του, από τη στιγμή που η κερκόπορτα πάει να ανοίξει συνολικά για τον Ελληνικό Τύπο;
*Τα συναρμόδια υπουργεία (Τύπου, Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Δικαιοσύνης, Ανάπτυξης), ποιες συγκεκριμένες ενέργειες έλαβαν για την αντιμετώπιση σωρείας παρανομιών, από ανθρώπους και εταιρείες φαντάσματα, που καταπατούν κάθε έννοια Δικαίου;
*Πότε, το Υπουργείο Τύπου, έλεγξε τη νομιμότητα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της εφημερίδας, όπως παρέχει το δικαίωμα ο νόμος 1746/88 άρθρο 24 παράγραφος 4;
*Πως δικαιολογείται η δραστηριοποίηση και σε άλλα ΜΜΕ, χωρίς κανέναν έλεγχο, ανθρώπων με ποινικά μητρώα πλούσια, «τροφίμων» της Ευελπίδων, που ρεζίλεψαν τις ελεγκτικές αρχές;
*Πως η ευνομούμενη Πολιτεία αποδέχεται, χωρίς να αντιδρά, την εκτροφή τέτοιων σκανδάλων με κοινωνική και οικονομική διάσταση ;
Υπάρχουν άραγε, σήμερα, απαντήσεις, σ’ όλα αυτά;

Από την ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ SPORTIME

2 σχόλια:

Θανάσης Μανουσάκης είπε...

Δημοσιογραφία : Ένας κόσμος ΄΄φανταχτερός΄΄ αλλά και άδικος …
Όταν πριν από 13 χρόνια πρωτοετής σπουδαστής γνωστής δημοσιογραφικής σχολής, άκουγα καθηγητή μου, γνωστό δημοσιογράφο της Θεσσαλονίκης να λέει οτί δημοσιογραφία δεν είναι η πλαστή ΄΄φανταχτερή΄΄ εικόνα που παρουσιάζουν τα λεγόμενα μεγάλα αθηναϊκά κανάλια και να μην επηρεαζόμαστε ως αυριανοί δημοσιογράφοι από την εικόνα αυτή, η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα ,αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ το τι θα συναντούσα μετά την αποφοίτηση από την σχολή μου. Έτσι όταν μπήκα στον επαγγελματικό στίβο της δημοσιογραφίας έζησα καταστάσεις που για ένα μέσο άνθρωπο ,που δεν είχε ποτέ στην ζωή του την οποιαδήποτε σχέση με το ψυχοφθόρο κόσμο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) όλα αυτά που ζει ένας απόφοιτος δημοσιογραφικής σχολής φαντάζουν από αδιανόητα έως περίεργα.
Γιατί πως αλλιώς μπορούν να χαρακτηριστούν οι καταστάσεις αυτές ,όταν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, ακόμα και όταν περάσει το διάστημα των υποτιθέμενων δυο δοκιμαστικών εβδομάδων ,που έχεις δώσεις δείγματα γραφής των ικανοτήτων σου, ο ιδιοκτήτης του σταθμού ,οποίος μπορεί να τυγχάνει και συμπαρουσιαστής σε εκπομπή με θέματα τρέχουσας επικαιρότητας, όχι μονό προχωρά στην διαδικασία πρόσληψης, αλλά ούτε έστω ένα συμβολικό μισθό (χαρτζιλίκι) να σου δίνει;
Συνήθης πρακτική σε ΜΜΕ, ειδικότερα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς που επίσης για να αποφύγουν οι ιδιοκτήτες τους τον σκόπελο της αμοιβής σου προτείνουν να τους φέρεις διαφημίσεις, από συγγενείς και φίλους επιχειρηματίες κάτι που δεν είναι πάντα εφικτό αφού όλες οι επιχειρήσεις είτε λόγω οικονομικού κόστους., είτε εξαιτίας προσωπικής τους επιλογής δεν διαφημίζονται στα ΜΜΕ.
Σε αυτή την περίπτωση ένας νέος φιλόδοξος δημοσιογράφος έχει δυο επιλογές: τον δρόμο της αξιοπρεπούς αποχώρησης κάτι που προσωπικά σε ανάλογες περιπτώσεις που συνάντησα τα τελευταία έντεκα χρόνια μετά την αποφοίτηση μου από την δημοσιογραφική σχόλη που σπούδασα, η να παραμείνει σε ένα τέτοιο ΜΜΕ, με σοβαρό κίνδυνο για την προσωπική του αξιοπρέπεια να χαρακτηριστεί ως ΄΄ψώνιο΄΄ και ΄΄ κοροΐδο΄΄ ,γεγονός που συνέβη σε ανιψιό καθηγητή μου στην δημοσιογραφική σχολή που αποφοίτησα, όπως μας το διηγήθηκε ο ίδιος σε διάλεξη του.
Το αποκορύφωμα των αδιανόητων καταστάσεων που έζησα όλα αυτά τα έντεκα χρόνια, ήταν η πρόσφατη επαφή που είχα με εβδομαδιαία εφημερίδα της Θεσσαλονίκης, η οποία στην αγγελία της σε καθημερινή εφημερίδα της πόλης ενώ ζητούσε δόκιμους δημοσιογράφους η έστω να έχουν μια σχετική εμπειρία με απέρριψαν παρά το γεγονός πως προσκόμισα κείμενα μου σε εφημερίδες που αποδεικνύουν την σχετική μου εμπειρία ,με το αιτιολογικό ότι δεν είμαι πιο έμπειρος ρεπόρτερ!
Συνάδελφοι του Εναλλακτικού Τύπου, συνεχίστε τον αγώνα σας όχι μονό για την προσωπική σας δικαίωση, αλλά κα την αναβάθμιση και ανάδειξη της ορθής ποιοτικής πορείας της δημοσιογραφίας στην χώρας μας.
Γιατί η δημοσιογραφία η πραγματική της εικόνα δεν είναι οι προωθήσεις κομματικών υμετερών σε δημοτικά και κρατικά ΜΜΕ κυρίως, ούτε οι γυναίκες εκείνες (και ας με συγχωρέσουν οι γυναίκες συνάδελφοι και αναγνώστριες αλλά δυστυχώς αυτό είναι μια θλιβερή πραγματικότητα )που χρησιμοποιούν τα σωματικά τους προσόντα για να αναδειχτούν επαγγελματικά, αλλά η μαχόμενη ,κατά το δυνατόν αντικειμενική που θα αναδεικνύει τα προβλήματα του πολίτη και θα βοηθά στην επίλυση τους από την οποιαδήποτε εξουσία
Αυτό γιατί ελληνική δημοσιογραφία δεν σημαίνει η πλάστη ΄΄φανταχτερή΄ εικόνα του life Style των μεγάλων αθηναϊκών καναλιών ,αλλά ανιοδετελή προσφορά χωρίς σκοπιμότητες και συμφέροντα στην Ελλάδα και στον ‘Έλληνα πολίτη.
Θανάσης Μανουσάκης -Θεσσαλονίκη

Ανώνυμος είπε...

Aγαπητε φιλε ειναι θλιβερο να διαβαζει κανεις μαρτυριες οπως η δικη σας ωστοσο απο οσα γνωριζουμε και ακουμε καθημερινα δυστυχως οι αναφορες σας περιγραφουν την πραγματικοτητα που ισχυει και στα λεγομενα μικρα ΜΜΕ. Αυτο βεβαια που εξοργιζει πολυ, μαζι και με την αναισχυντη συμπεριφορα προισταμενων, ιδιοκτητων κλπ., ειναι οτι τσαλακωνονται τα ονειρα νεων ανθρωπων που υπο αλλες προυποθεσεις θα προσφεραν παρα πολλα. Οι γνωστες αποψεις που θελουν να φταιει το θεσμικο πλαισιο στα εργασιακα, η ολιγωρεια, η αδυναμια ακομη και η αδιαφορια των διαφορων ενωσεων να διεκδικησουν και τελικως να επιβαλλουν το πλαισιο που αξιζει στους εργαζομενους πρεπει για μια ακομη φορα να επαναληφθουν. Ωστοσο διευρυνοντας τον προβληματισμο θα πουμε οτι για ολο αυτο το χαλι φταιμε ολοι μας διοτι δεν παιρνουμε θεση, δεν διεκδικουμε, δεν πιεζουμε, μεμονωμενα και συνολικα. Τουλαχιστον οχι οσο θα επρεπε. Και περισσοτερο βεβαια οι παλαιοτεροι που ενω εχουν υποστει παρομοιες καταστασεις οχι μονον δεν αντιδρουν αλλα ανεχονται παρομοιες καταστασεις και για τον εαυτο τους. Οπως ισως θα διαβασατε και στο μπλοκ μας υπομειναμε πολλα τα οποια μονον επιφανειακα προσεγγιζονται απο τις διαφορες περιγραφες. Δυστυχως κοινος παρονομαστης για ολους μας ειναι πλεον ο φοβος απωλειας της εργασιας. Εμεις που ηδη χασαμε τη δουλεια μας, και αρκετοι συναδελφοι ακομη και την πιθανοτητα να ξαναβρουν στο μελλον, δινουμε τον αγωνα μας προσπαθοντας να αντιστρεψουμε το κλιμα και τις εντυπωσεις. Αντι της ηττοπαθειας και της υποταγης με την αποζημιωση στην τσεπη διαλεξαμε τον αγωνα σε ολα τα επιπεδα. Με την εφημεριδα μας, το μπλοκ, την συνεχη ενημερωση φορεων και πολιτων, την εξασκηση πιεσεων προς ολες τις κατευθυνσεις. Ηδη αποτελεσματα υπαρχουν και αυτο ειναι ενθαρρυντικο για καθε συναδελφο που αγωνιζεται στο χωρο του και οχι μονο για εμας. Στη βαση αυτη αξιζει και εσεις να δωσετε τον αγωνα σας. Οπως εσεις κρινετε καλυτερα.