... Στο περίπτερο, στα... μανταλάκια δίπλα στις άλλες εφημερίδεςΑς με πούν ρομαντικό και Δόν Κιχώτη. Ε ναι, είμαι και το ένα και το άλλο. Αλλά αυτό που έγινε σήμερα, το γεγονός ότι ο (Εναλλακτικός) Ελεύθερος Τύπος βγήκε εκεί που εδώ και 26 χρόνια ήταν, στα μανταλάκια, πλάϊ στις άλλες εφημερίδες, το ότι ξαναβγήκε στη γειτονιά του, ούτε απλά ρομαντισμός είναι, ούτε Δονκιχωτισμός.
Είναι η απόδειξη ότι όταν υπάρχουν θέληση, μυαλά και αλληλεγγύη, πολλά μπορούν να γίνουν σε τούτον τον ντουνιά. Έναν κόσμο που γονατισμένος στη μίζερη καθημερινότητα, δεν μπορεί να πιστέψει ότι μέσα του κρύβει πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις απ’αυτές που τον αφήνουν να βγάλει.
Η εικόνα του ΕΤ στα μανταλάκια των περιπτέρων, προκαλεί:
Χαρά. Γιατί, αν και του έβαλε λουκέτο με το έτσι θέλω το ζεύγος Αγγελοπούλου, οι εργαζόμενοι τον ξαναγύρισαν στην … παλιά παρέα του. Δίπλα στον πολίτη και στις άλλες εφημερίδες.
Οργή. Γιατί υπάρχουν μεγαλοεπιχειρηματίες, αλλά και μεγαλοδημοσιογράφοι, που αντιμετωπίζουν τις εφημερίδες ως προϊόν κατανάλωσης, μέσον για την επίτευξη προσωπικών, οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων.
Ελπίδα. Γιατί με αυτή την προσπάθεια του ΕΤ, είναι βέβαιον ότι συντάσσονται στρατιές σιωπηλών ανθρώπων που θέλουν μια ανθρώπινη κοινωνία, μια πραγματικά μάχιμη δημοσιογραφία.
Θέληση. Για να ξανάρθει και πάλι, μόνιμα αυτή τη φορά, στα χέρια του πολίτη ο ΕΤ.
Θέληση. Για να ξανάρθει και πάλι, μόνιμα αυτή τη φορά, στα χέρια του πολίτη ο ΕΤ.
Philippe
ος αποφυγή παρεξηγήσεων αλλά και υπαινιγμών για... λογοκρισία, σχόλια με υβριστικό περιεχόμενο και δη βωμολοχίες και ρατσιστικές αναφορές, καθώς και συκοφαντικές αναφορές χωρίς τεκμηρίωση δεν αναρτώνται στο παρόν blog.
12 σχόλια:
Στο περίπτερο-ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου (πίσω απο το ΟΑΚΑ) υπήρχαν 2 φύλλα του Εναλλακτικού Τύπου. Ρώτησα τον υπεύθυνο πόσα φύλλα που είχαν έρθει συνολικά. Μου απάντησε 8! Είχαν ήδη πωληθεί τα 6, αγόρασα τα 2 τελευταία... Ελπίζω και εύχομαι να εξαντληθεί!!!!!
Αλλά ακόμη περισσότερο ελπίζω και εύχομαι να κυκλοφορήσετε και το επόμενο Σάββατο και το μεθεπόμενο και για όλα τα Σάββατα από σήμερα και για όσα χρόνια θέλετε!
Μας εβαλαν γωνια, μας υποτιμουσαν συστηματικα, εκρυβαν στα συρταρια τα θεματα μας, ποτε δεν ζητησαν τη γνωμη μας για οτιδηποτε αφορουσε την εφημεριδα και τα μεγαλα θεματα του ρεπορταζ. Εδειχναν με καθε τροπο οτι τους ηταν αχρηστη η εμπειρια μας, προφανως και η παρουσια μας. Μονον εκεινοι γνωριζαν. .. Προσπαθησαν να μας απαξιωσουν τοσο πολυ ωστε πρακτικα να ειναι αδυνατο να βρουμε δουλεια αλλου. Ειναι οι μοναδικοι που ταυτισαν τις παλαιες τεχνικες εκδοσης με τους εμπειρους δημοσιογραφους. Στο ιδιο τσουβαλι μας εβαλαν και προσπαθησαν να μας στειλουν στα σκουπιδια. Τοσο καιρο περιμεναν κανοντας πολεμο νευρων ωστε οι αχρηστοι παλαιοι να τους αδειασουν τη γωνια, να πανε σπιτια τους αγανακτισμενοι, να εξαφανιστουν. Για τις νεοπλουτιστικες αντιληψεις τους ειμασταν οι τελειωμενοι. Χρησιμοποιουσαν και ξενοφερτους ορους για να προσδιορισουν το επιπεδο των τμηματων-τοσο μοντερνοι ηταν. Αλλωστε μεσα στην αυταρεσκεια τους ηταν πιο στυλατη προσεγγιση. Ισως ακομη και να ηταν η γραμμη των Ισπανων φωστηρων που τσεπωσαν το χρημα για να εκτοξευουν προ ημερων κατηγοριες προς παντες σχετικα με τα αιτια της παταγωγους αποτυχιας. Βγαζοντας εξυπνα την ουρα τους απεξω αφου υπαρχει και η μελλοντικη πελατεια. Το αφθονο νεο αιμα της εφημεριδας, παιδακια και προισταμενοι, περιφερονταν αυταρεσκα στους διαδρομους με ανασηκωμενο το φρυδι και την πληρη εντυπωση οτι γνωριζαν τα παντα. Υπηρχαν βεβαιως και σοβαρες εξαιρεσεις , λιγες και διαλεχτες. Οι υπολοιποι νεοφερμενοι, με το μεσον τους στο τηλεφωνο και τον αερα της εξουσιας, ανεξελεγκτοι καθως ηταν παιρνουσαν γραμμη αφου αντιστοιχου επιπεδου ηταν και μερικοι προισταμενοι. Ποιανου εισαι-το συνηθες ερωτημα της ελληνικης πραγματικοτητας για να γινει και η σχετικη τακτοποιηση, αυτο ηταν το διαβατηριο. Αποτελεσμα; Ρηχες προσεγγισεις, ανευρες, χωρις ερμα ιδεολογιας, χωρις προβληματισμο, ολα εναρμονισμενα με το ρευμα της εποχης του τιποτα και της αδηφαγιας. Καταναλωση και επιδειξιομανια σε συνδυασμο με την ισοπεδωτικη νοοτροπια να φαγωθουν οι αντιπαλοι μεσα στην εφημεριδα. Αλλωστε, σκεφτονταν, αφου δεν τους παιζει το συστημα θα τους φαμε εμεις, ευκολοι στοχοι ειναι. Τοσο ευγενικες ηταν οι προθεσεις και αλλο τοσο καλλιεργημενοι οι χαρακτηρες τους που θεωρησαν εαυτο πιο πανω και απο τους πλεον μορφωμενους και υποψιασμενους αναγνωστες. Προειχε η ηδονη της υπογραφης- το γραψαμε και αυτο, τους φαγαμε αυτους στο διπλανο γραφειο. Ομως μεσα στη μεθη της προσκαιρης δοξας δεν αντιληφθηκαν οτι τους καταπιε η αδηφαγια της διεκπεραιωσης κειμενων. Ωστοσο, για να μην εχουμε αυταπατες, οταν ειναι τοσο αποτυχημενη η αξιολογηση εμπειριας μεσα σε ενα οργανωμενο συνολο, οταν καταργειται καθε εννοια πολυσυλλεκτικης ομαδας δημοσιογραφων στις εφημεριδες, πρωτιστως φταινε οι επικεφαλεις. Και αυτο αποδεικνυεται περιτρανα σημερα με τον Εναλλακτικο Τυπο. Αν και με μολις 16 σελιδες το υψηλο επιπεδο του ειναι το αυτονητο αποτελεσμα συνεργασιας, καλων προθεσεων, εκτιμησης στη δουλεια του συναδελφου, στην εμπειρια και το σεβασμο του αναγνωστη, στην απουσια κουμανταδορων με πανακριβα συμβολαια. Σοβαρη εργασια απο ολοκληρωμενους επαγγελματιες που
@Ανωνυμο 2
Ε, άμα έχεις βίλα δίπλα από αυτή του Χριστοφοράκου, κι εισαι γειτονάκι του, τι περιμένεις; Δημοσιογραφία; Τους παλιούς τους έβαλαν στη γωνία διότι ήταν ανασφαλή μηδενικά και φοβούνταν μην χάσουν την "Βαραγγης" καρέκλα τους. Αμ τους νέους; Οσο θυμάμαι που έστειλαν μια κοπελίτσα με το δικό της το αμάξι, άπειρη από τέτοια "μέτωπα", μέσα στη νύχτα στις φωτιές της Ηλείας...Πάλι καλά το κορίτσι που δεν έπαθε τίποτα. Τι να πείς. Μαθητευόμενοι μάγοι; 'Η μαθητευόμενοι ανόητοι;
Ο δημοσιογράφος είναι μοναχικός λύκος, αλλά η δημοσιογραφία και η παραγωγή εφημερίδας είναι συλλογική υπόθεση, συμμετοχή, ζύμωση, κ.α. Από μηχανής θεοί δεν υπάρχουν. Υπήρχαν. Οταν, όπως λένε, για να γίνει κάποιος διευθυντής έπρεπε να είχε προσόντα σχεδόν πρωθυπουργού, για να μπορεί να αντισταθεί. Τώρα διευθυντές και αρχισυντάκτες γίνονται τα παιδιά του "εκσυγχρονισμού", οι αυλικοί των επιχειρηματιών, και εκείνοι που πέρασαν από πολιτικά γραφεία.
Ολυμπιακοί αγώνες, Μεσογειακοί, Ισίδωρος, Νομός Μαγνησίας, c4i, μαχητικά αεροσκάφη Γιουροφάϊτερ, Siemens, Χριστοφοράκος, κάτι ψιλοεξοπλιστικά, ηλεκτρενέργεια (!!!), ενέργεια γενικά,... και δέκα δημοσιογραφικά αυγά τουρκίας!
Σήμερα είδα ένα πολύ ωραίο Τύπο στο περίπτερο. 'Ηταν και Εναλλακτικός. Καλή συνέχεια παιδιά και κουράγιο.
Όταν διευθυντές και αρχισυντάκτες γινόταν τα παιδιά του "εκσυγχρονισμού" δεν μίλαγε κάνεις . Όταν Ε.Τ. άλλαζε πολίτικη γραμμή και από μια κεντροδεξιά εφημερίδα γινόταν μια ακόμα κεντροαριστερη εφημερίδα χάνοντας όλους εμάς του επι εικοσαετία αναγνώστες κάνεις από όλους αυτούς που σήμερα χύνουν τα υποκριτικά τους δάκρυά κάνεις μίλαγε διότι τους βόλευε η γραμμή .ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΠΑΝΤΩΣ ΟΙ ΠΑΛΛΟΙ ΔΕΞΙΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΕΥΕΛΠΙΣΤΟΎΜΕ ΟΤΙ ΘΑ ΞΑΝΑΔΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΚΑΛΟ ΚΕΝΤΡΟΔΞΙΟ ΕΛΕΥΤΕΡΟ ΤΥΠΟ
Γειά σου ρε Ναξιέ!!! Δίνεις κουράγιο.
Παιδιά μπράβο για την προσπάθεια και για το αποτέλεσμα.
Θα ήθελα να ανεβάσω στο buzz το άρθρο του Γ. Αυγερόπουλου
"Βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας"
Υπάρχει σε ηλεκτρονική μορφή -αν ναι μπορείτε να μου στείλετε το λινκ;
Σας ευχαριστώ και καλή συνέχεια
Τσαλαπετεινός.
Δυστυχώς, όχι τώρα ανώνυμε. Θα τα ανεβάσουμε όμως, όλα σε ηλεκτρονική μορφή πολυ συντομα.
http://www.kentri.gr/index.php/media/396-2009-07-11-15-56-46.html
Η εμπορευματοποίηση της ενημέρωσης και οι λειτουργοί της δημοσιογράφοι
Στα περίπτερα βρίσκεται ήδη από το πρωί σήμερα ο "Εναλλακτικός Τύπος" η εφημερίδα των απολυμένων της εφημερίδας της Γιάννας και του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Στο 16σέλιδο δημοσιεύονται άρθρα κρίσεις και θέματα που δύσκολα θα είχαν θέση στις σελίδες του Ελεύθερου Τύπου και των άλλων εφημερίδων. Όλα ενδιαφέροντα, περισσότερο όπως από όλα το άρθρο του Γιώργου Αυγερόπουλου* με τίτλο «Βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας…», το οποίο και παραθέτουμε αυτούσιο.
«Πρόλαβα μια εποχή όπου οι δημοσιογράφοι ήταν δημοσιογράφοι και όχι τηλεπερσόνες και μεγαλοπαράγοντες. Τότε τα δελτία ήταν μισής ώρας και έπαιζαν πραγματικές ειδήσεις, ενώ οι εφημερίδες στηρίζονταν στο ρεπορτάζ. Πρόλαβα μια εποχή όπου ο κόσμος αισθανόταν το δημοσιογράφο δίπλα του, σύμμαχο ενάντια στην αδικία και όχι ένα λαμόγιο. Αυτά συνέβαιναν πριν από 20 χρόνια. Σήμερα τα τηλεοπτικά δελτία έχουν μετεξελιχθεί σε lifestyle μαγκαζίνο η σε εκπομπές γνώμης όπου ο θεατής πρώτα ακούει το σχόλιο και έπειτα την είδηση. Οι εφημερίδες, από την άλλη, έχουν γίνει πολυέντυπα που προσφέρουν αυτοκίνητα, σκάφη, σπίτια, σερβίτσια και 2 ταινίες dvd στον αποβλακωμένο αναγνώστη τους. Περιγράφουν μάλιστα με λεπτομέρειες συναντήσεις που δεν έγιναν ποτέ, όπως αυτή των Καραμανλή – Ερτογάν.
Πέρα από τις ευθύνες των εκδοτών – ιδιοκτητών, πέρα από την οικονομική κρίση, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κρίση που μαστίζει το χώρο της ενημέρωσης έχουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, μεμονωμένα και συλλογικά.
Σχετικά με την προσωπική ευθύνη του καθενός μας βλέπω πως το επάγγελμα έχει γεμίσει με ανθρώπους που λένε πρόθυμα «ναι» σε όλα για να επιβιώσουν. Μωροφιλόδοξοι που δεν πειράζει να κάνουν λίγες εκπτώσεις στην αξιοπρέπειά τους, προκειμένου να γίνουν διάσημοι.
Υπάρχουν άνθρωποι που αν τους ζητηθεί να πηδήξουν από το μπαλκόνι «γιατί αυτό κάνει νούμερα» μπορεί και να πηδήξουν. Σε συζητήσεις γύρο από αυτό το θέμα έχω ακούσει τις πιο παράδοξες απαντήσεις: Αν δεν το κάνω εγώ, θα είναι κάποιος άλλος» , ή «εγώ εντολές εκτελώ». Το πρώτο μου θυμίζει απαντήσεις διεφθαρμένων Μεξικανών αστυνομικών που συνεργάζονται με τα καρτέλ των ναρκωτικών. Το δεύτερο μου θυμίζει τις απαντήσεις των ναζί εγκληματιών πολέμου στη δίκη της Νυρεμβέργης.
Σχετικά τώρα με τη συλλογική ευθύνη, αυτή βρίσκεται στο συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων.
Οι απεργίες και οι καταγγελίες είναι καλές σε ό,τι έχει να κάνει με τα κρίσιμα εργασιακά ζητήματα. Τι γίνεται όμως με την ουσία του πράγματος, με την ποιότητα της δουλειάς; Τίποτα. Η μεγαλύτερη ένωση δημοσιογράφων της χώρας δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου με την επαγγελματική επιμόρφωση των μελών της. Με άλλα λόγια, «η δημοσίευσις που αποτελεί την ψυχή της δικαιοσύνης» έχει αφεθεί στην τύχη της.
Είναι χαρακτηριστικό πως από τον Ιανουάριο του 2008 ως τον Ιούλιο του 2009 η ΕΣΗΕΑ είχε οργανώσει μόνο ένα σεμινάριο ορθοφωνίας και ένα συνέδριο με τίτλο ¨Η ποίηση σήμερα». Την ίδια περίοδο δεν οργανώθηκε τίποτα για τις νέες τεχνολογίες ή που να εξετάζει ζητήματα ηθικής και αξιοπιστίας στην ενημέρωση. Θα αισθανόμουν ειλικρινά χαρούμενος αν έβρισκα στον ιστότοτοπο της Ένωσης έστω και μία καταδικαστική ανακοίνωση για το ρεπορτάζ με την υποτιθέμενη συνάντηση Καραμανλή – Ερντογάν. Δεν βρήκα τίποτα. Και θα ήμουν ευτυχής αν μάθαινα ότι το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων κήρυξε 24ωρη απεργία σε κάποιον τηλεοπτικό σταθμό απαιτώντας να ανέβει η ποιότητα του δελτίου. Μέχρι να συμβεί αυτό θα ενημερώνομαι από το διαδίκτυο και θα κοιτώ τη χώρα μου με τα μάτια ενός ξένου. Θα βλέπω τα ΜΜΕ να μαστίζονται από τις επεμβάσεις κέντρων εξουσίας και να αποτελούν πεδίο δράσης μηχανισμών διοχέτευσης πληροφοριών. Θα βλέπω δημοσιογράφους να χορεύουν χέρι χέρι με πολιτικούς το χορό του Ζαλόγγου. Με ολέθριες συνέπειες για τον κλάδο, την ενημέρωση την κοινωνία και τη δημοκρατία».
*Ο Γιώργος Αυγερόπουλος είναι δημοσιογράφος, δημιουργός της βραβευμένης σειράς ντοκιμαντέρ «Εξάντας»
Όχι και δεν μίλαγε κανείς κ.Ναξιέ μου! Δεκάδες αν μη εκατοντάδες επιστολές και σχόλια διαμαρτυρίας κατέκλυζαν την αυτάρεσκη νέα ιδιοκτησία χωρίς βεβαίως το παραμικρό αποτέλεσμα!
Θαυμάσια τα άρθρα των κ.Βρανά και Αυγερόπουλου, αλλά ποιος τα καταλαβαίνει απο τους δημοσιογράφους της νέας εποχής!
Δημοσίευση σχολίου