Για τον «Ελεύθερο Τύπο» η αλήθεια είναι…

Αυτές τις ημέρες πολύ μελάνι έχει χυθεί - και ίσως χαθεί - για αλήθειες γύρω από τον Ελεύθερο Τύπο. Τις περισσότερες φορές δυστυχώς από ανθρώπους που απλώς …ακούμπησαν την εφημερίδα και ποτέ δεν κατάφεραν να ενσωματωθούν και να αγαπήσουν όχι το «παραταξιακό» φύλλο, αλλά αυτή την εκδοτική προσπάθεια που ξεκίνησε κάτι δεκαετίες πριν και που αποτελείται από ένα ανθρώπινο δυναμικό με ένα εξαιρετικό δυναμισμό.
Η αλήθεια είναι ότι σε όλες τις περιόδους πάντα υπήρχαν οι παλαιοί και οι νέοι. Κι εγώ όταν εντάχθηκα πριν από 12 χρόνια ήμουν ο «νέος» και βρέθηκα σε ένα περιβάλλον με «παλαιούς». Ετσι και το 2006 μετά την εξαγορά του «ΕΤ» από την οικογένεια Αγγελόπουλου ήρθαν αρκετοί «νέοι». Η διαφορά όμως ήταν ότι λίγο πριν την μεγάλη εθελούσια έξοδο δημιουργήθηκε ένα κλίμα που έκανε πολλούς και καλούς συναδέλφους να νιώσουν ανεπιθύμητοι. Ετσι με την ανακοίνωση της εθελουσίας με βαριά καρδιά πολλοί ήταν εκείνοι που δεν άντεξαν και οδηγήθηκαν εκτός… Κατά γενική ομολογία όμως αυτό που χώριζε τους π.Α. (προ Αγγελοπούλου) και τους μ.Α. εργαζομένους ήταν οι φήμες για μισθολογικές ανισότητες.
Η αλήθεια είναι ότι οι «νέοι» δεν πρόλαβαν να αγαπήσουν αυτή την εφημερίδα, ενώ οι «παλαιοί» προσπαθούσαν φιλότιμα να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις και τη νέα ταυτότητα. Μάταια όμως αφού τόσο η ισπανική επέλαση όσο και η μετέπειτα πορεία δεν άφησε την μπίλια να κάτσει παρά μόνο στο …λουκέτο. Ωστόσο, κατά τις διαδικασίες της διαβούλευσης με τον εκκαθαριστή έγινε αντιληπτό πόσο λίγοι ήταν αυτοί που δεν μέτρησαν την επόμενη μέρα με ευρώ!
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η εφημερίδα παρά τις αντιξοότητες είναι παράδειγμα προς μίμηση σε ό,τι αφορά τη δυναμική των δημοσιογράφων εργαζομένων και παράδειγμα προς αποφυγήν σε ό,τι αφορά τις επιλογές στελεχών - συμβούλων.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό το πρωτοφανές λουκέτο δυναμιτίζει ολόκληρο το σκηνικό των ΜΜΕ, αφού λειτουργεί ως φόβητρο για τους δημοσιογράφους και κυρίως για την ΕΣΗΕΑ. Ή αφήνετε να απολύσω 10,20,30 εργαζόμενους ή το κλείνω το μαγαζί (βλ. Αγγελοπούλου). Και φυσικά δεν συζητάμε για τις προσλήψεις. Οι συλλογικές συμβάσεις καταργούνται στην πράξη. Το αυτονόητο γίνεται ζητούμενο, αφού εξαπλώνεται ο ιός - μπλοκάκι.
Η αλήθεια είναι ότι άσχετα με την ερμηνεία του αποτελέσματος της διαβούλευσης ένα είναι βέβαιο: Δεν πέσαμε αμαχητί! Και αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως φόβητρο στις προθέσεις των εκδοτών που προσπαθούν να εξυγιάνουν τις επιχειρήσεις τους κόβοντας θέσεις εργασίας αντί να εξυγιάνουν την Ενημέρωση λέγοντας μόνο Αλήθειες
Υ.Γ. Και ένα ψέμα: Aκόμα περιμένουμε από την Ενωσή μας να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων

Παραμένω Ελεύθερος Τύπος, επιμένω Εναλλακτικά...