Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Δήλωση 5μελούς Επιτροπής Εργαζομένων στον Ελεύθερο Τύπο

Χθες, 16 Ιουλίου 2009, είχαμε την τελευταία διαβούλευση με τον εκκαθαριστή και τους εκπροσώπους των μετόχων, του ζεύγους Θόδωρου και Γιάννας Αγγελοπούλου.
Δηλώνουμε δικαιωμένοι στην άποψή μας, την οποία διατυπώσαμε από την 22α Ιουνίου ότι η απόφαση λουκέτου στον «Ελεύθερο Τύπο» ήταν παράνομη, πολύ περισσότερο που η εταιρία επέλεξε να καλέσει τους εργαζόμενους σε διαβουλεύσεις, σε χρονικό σημείο κατά το οποίο οι ομαδικές απολύσεις είχαν εξολοκλήρου αποφασιστεί.
Ωστόσο, συμμετείχαμε στη διαδικασία της διαβούλευσης με τον εκκαθαριστή και τους εκπροσώπους των μετόχων, αποσκοπώντας στην κατά το δυνατόν κάλυψή μας, στο τεράστιο πρόβλημα ανεργίας που μας δημιούργησαν. Και αυτό με δεδομένο ότι οι εργαζόμενοι, στην πλειονότητά τους μισθοσυντήρητοι, ουδεμία ευθύνη είχαν στην οικονομική αποτυχία των μετόχων που οδήγησε να μπει λουκέτο στην εφημερίδα μέσα σε τρία χρόνια. Το γεγονός αυτό αποδείχθηκε και στη διάρκεια των διαβουλεύσεων όλο το προηγούμενο διάστημα.
Σήμερα, το ποσό των 2.150.000 ευρώ, δηλαδή των περίπου 5.250 ευρώ που λαμβάνει ο καθένας μας ως ρήτρα στις μαζικές απολύσεις 340 εργαζομένων, ούτε το πρόβλημά μας λύνει ούτε ως άλλοθι μπορεί να προβληθεί από τους μετόχους.
Ολοκληρώσαμε τη διαδικασία χωρίς να αποποιηθούμε κανενός δικαιώματός μας. Το αποτέλεσμα των διαβουλεύσεων, όπως επιτεύχθηκε από τις σκληρές προσπάθειες της επιτροπής διαβούλευσης και των νομικών τους παραστατών, το εκτιμούμε και ως ελάχιστη συμβολή στον αγώνα των εργαζομένων όχι μόνο στο χώρο του Τύπου αλλά και ευρύτερα.

Η 5μελής Επιτροπή των εργαζομένων στον Ε.Τ.

36 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εννοειται πως σε πολλα σημεια δεν συμφωνουμε με την επιτροπη, επισης και με την συμπεριφορα ορισμενων μελων της, για να το πουμε κομψα. Με εξαιρεση καποιους θα επρεπε συνολικα να ειχε ζητηθει η καταργηση της. Προφανως μεσα στη βιασυνη μας ψηφισαμε οσους βρεθηκαν μπροστα μας. Ακριτα και χωρις προβληματισμο. Και αγαπητους συναδελφους αλλα και ορισμενους που περιμεναν... ενας Θεος ξερει απο που και πως για να ενσωματωθουν στη συνθεση της. Ναι, ειναι γεγονος οτι παραδοθηκαμε στη κουραση και ακομη οτι βαρεθηκαμε το μερα σε μερα. Αντε λοιπον να τελειωνουμε οπως οπως. Περιπου κατι τετοιο πρυτανευσε επειδη ερχεται Αυγουστος και πολλοι... θα φυγουν. Αυτη ομως ειναι και η αχιλλειος πτερνα. Θεσεις εργασιας επρεπε να διασφαλιστουν και οχι αν θα παρει καθε εργαζομενος 5000 ευρω παραπανω. Ειδικα για το συγκεκριμενο ζητημα να υπενθυμισουμε οτι σε παρομοιες περιπτωσεις μαζικων απολυσεων, εστω και σε αλλες χωρες, εχει ζητηθει το ποσο των 30000 ευρω ανα ατομο. Οχι βεβαιως για να πλουτισουν οι ανθρωποι αλλα για τον απλο λογο ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΒΡΟΥΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΙΔΙΑ. Εδω βεβαια αυτο δεν ειπωθηκε δημοσια, παρα μονον σε πηγαδακια. Οικονομικα ανισχυροι συναδελφοι μονολογουσαν οτι θα πανε να δουλεψουν σε καφετεριες, μπαρ και σουπερμαρκετ. Διοτι πλεον εκει θα εξαναγκασθουν να στραφουν. Οι πιθανοτητες να βρουμε δουλεια κυριως ως δημοσιογραφοι ειναι απο ελαχιστες εως ανυπαρκτες. Αυτο ειναι το μειζον προβλημα που δεν τεθηκε ουτε βεβαια και θα τεθει και οχι τα 5000 ευρω που σας βεβαιωνουμε δεν τα χρειαζονται οι φτωχοι ανθρωποι. Δεν εχουν αναγκη χαρτζιλικι, δουλεια εχουν αναγκη. Τωρα που λυθηκε τοσο σωστα το προβλημα με τον Σιτυ με διασφαλιση θεσεων εργασιας τωρα πρεπει και εμεις να ζητησουμε οτι μας αναλογει σε θεσεις δουλειας και οχι σε ... φραγκα. Επομενως τα περι επιτυχιας κλπ., να τα αφησουμε καλυτερα. Οσο για τους κατα συνηθεια εργατοπατερες της ΕΣΕΗΑ αλλα και εξ ημων τι να πεις απο λογιδρια χορτασαμε. Ισως μαλιστα να μας ζητηθει να ψηφισουμε στις επομενες βουλευτικες εκλογες και καποιο στελεχος της ΕΣΗΕΑ που προθερμενεται για βουλευτης. Εξοχα. Εμεις θα επανελθουμε με σκληρη κριτικη.

Ανώνυμος είπε...

Πυρρειος "νίκη".

Ανώνυμος είπε...

Παιδιά για δείτε την (νέα) επιστολή Κουσούλη! Αυτή τη φορά στο Αντινιούς.
http://www.antinews.gr/?p=8668

Ανώνυμος είπε...

Ti leei pali o antrwpos re paidaki mou

microsoul είπε...

@ Ανώνυμος 1

Καταρχάς, σίγουρα η βιασύνη και η κούραση έπαιξαν ρόλο. Οχι όμως στην επιλογή προσώπων, αλλά στη στρατηγική.
Θεσεις εργασιας στο διάδοχο σχήμα μπορούν ακόμη να διασφαλιστούν, γεγονός που προκύπτει και από τις δεσμεύσεις του εκκαθαριστή στην τελική συμφωνία. Οι εργαζόμενοι παραμένουν στις επάλξεις -όσοι έχουν ακόμη κότσια και δεν είναι δοσύλογοι δηλαδή- και διεκδικούν παρουσία και στη διάδοχη κατάσταση.
Τα 5000 ευρω αντίθετα, ΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ οι φτωχοι ανθρωποι. Μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς για 2, 3 ή και 4 μήνες ψάχνοντας για δουλειά. Βέβαια, δεν ήταν λίγοι και εκείνοι που σχεδόν παρακαλούσαν ακόμη και για 1000 ευρώ προκειμένου «να ταϊσουν τα παιδιά τους για 1 μήνα» (έστω και αν πάθαιναν τυμπανισμό από το πολύ φαγητό ενώ τον επόμενο μήνα δεν θα είχαν να φάνε).
Το παράδειγμα του Σίτυ, που πάντως πουλήθηκε 1 ευρώ στο Ρέστη, είναι ένα από τα παραδείγματα που θα μπορούσε να επδιωχθεί για την επόμενη ημέρα του ΕΤ, καθώς η διαδικασία τελείωσε όσον αφορά τις αποζημιώσεις, όχι όμως για τον τίτλο και την επανέκδοση της εφημερίδας. Και είμαι σίγουρος ότι όσοι εργαζόμενοι απομείνουν -και δεν πάνε διακοπές με τα 5300 ευρώ- αυτό θα φροντίσουν να πράξουν και για αυτό θα αγωνιστούν.
Τέλος, για τους εργατοπατερες της ΕΣΕΗΑ ότι και να πει κανείς είναι χαμένα λόγια. Φτού σας ξεφτιλισμένοι... Αφού οι συνταξιούχοι και οι ΕΡΤατζήδες μας κυβερνάνε στην Ενωση, είμαστε άξιοι της μοίρας μας...

Ανώνυμος είπε...

Ο ανώνυμος 1 τα λέει σωστά. Προφανώς, ζητούμενο ήταν να αποζημιώσουν -και οικονομικά- για την επαγγελματική και ηθική βλάβη και τις αλλαγές που δια της βίαιας απόφασής τους επέβαλαν στη ζωή των εργαζομένων οι Αγγελόπουλοι. Το οικονομικό όμως, είναι το ένα. Το δεύτερο είναι ότι έκλεισαν μια μεγάλη και ιστορική εφημερίδα, δημιουργώντας ένα τεράστιο ρήγμα στο συνολικό οικοδόμημα των ΜΜΕ. Συνέπειες θα υπάρξουν για όλους. Και έτσι, στη φτήνια θα γλυτώσουν;

Ανώνυμος είπε...

Ακόμα και οικονομικά, οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να πάρουν παρα πάνω. Κοιταξτε τι άλματα έκαναν οι εκπρόσωποι των Αγγελόπουλων. Μέσα σε μια μέρα ανέβηκαν από τα 700 χιλιάρικα (ψίχουλα) που πρόσφεραν στα δύο εκατομμύρια. Το φύλαγαν για την τελευταία μέρα για να τσακίσουν κάθε ηθική αντίσταση των εργαζομένων. Και αυτοί έπεσαν στην παγίδα. Δηλαδή άμα ζήταγαν 3-4 εκ, δεν θα τους τα διναν; Είμαι σίγουρος πως ναι. Να ξεμπερδεύουν ήθελαν οι Αγγελοπουλοι. Να απαλλαγούν από το κόστος του τσακίσματος της δημόσιας εικόνας τους. Αντί λοιπόν, οι εργαζόμενοι να τους ζητήσουν τον ουρανό με τ άστρα, και να απαιτήσουν όχι αποζημίωση ανεργίας, αλλά διασφάλιση εργασίας (πχ 100-150 θέσεις εργασίας από τη στιγμή που θα ξανανοίξει η αφημερίδα) τα πήραν και έφυγαν. Βέβαια, είναι φυσικό ότι γκόμενες, παπαγαλάκια, ορντινάτσες και γιουσουφάκια των αγγελοπουλαίων, ήταν στημμένοι και θα χειροκροτούσαν ακόμα κι αν οι αγγελόπουλοι έδιναν μικρότερα ποσά. Τώρα δηλαδή με τα πέντε χιλιαρικάκια, για πόσο καιρό νομίζουν οι εργαζόμενι ότι θα ζήησουν. Οχι τίποτε άλλο, αλλά το να βρεθεί δουλειά, μπορεί να μην είναι αδύνατον, αλλά είναι πάρα πολύ δυσκολότερο απ'ότι εστω και δυό τρία χρόνια πρίν.

Ανώνυμος είπε...

Γιατί δεν ακολουθείται το ίδιο μοντέλο με τον Σίτυ. να δώσουν στους εργαζόμενους τον τίτλο ή εν πάση περιπτώσει να μπεί ως όρος για τον επόμενο αγοραστή, αν υπάρξει, να προσλάβει μεγάλο κομμάτι του κόσμου. Εγώ πιστεύω πάντως, ότι με μεγαλύτερη συνέπεια και αξιοπιστία θα κινηθούν οι εργαζόμενοι για να βρούν έναν επιχειρηματία (συμμέτοχο στην επανέκδοση της εφημερίδας και κύριο μέτοχο) παρά το ζεύγος Αγγελόπουλου. Κι αυτό γιατί το θέμα της θέσης εργασίας, άρα της επανένερξης λειτουργίας της εφημερίδας, τους καίει. Ο Αγγελόπουλος αντίθετα, θέλει να την κοπανήσει μακριά από τα ΜΜΕ. Αλλωστε το ζεύγος μπορεί να ζητήσει από τον ενδιαφερόμενο να προσλάβει καμμιά δεκαριά ή στην καλύτερη καμμιά πενηνταριά. Οι υπόλοιποι τι θα γίνουν; Προφανώς δεν πιστεύω ότι όλοι αυτοί που τους συγκέντρωσε η Αγγελοπούλου εκεί μέσα (έτσι όπως τα διαβάζω και στο μπλόγκ σας) είναι για να πληρώνονται. Αυτοί το παντεσπάνι τους να πάρουν θέλουν, όπως και η Μαγιάση, και να την κάνουν. Ας φύγουν. Και ας δημιουργηθεί μια πραγματικά υγιής εφημερίδα χωρίς κοπρίτες και γιουσουφάκια-μηδενικά.

microsoul είπε...

Σίγουρα η προαποφασισμένη από πλευράς Αγγελοπουλαίων έξωση των 340 στην ανεργία δεν είναι και η καλύτερη εξέλιξη.
Ομως είναι στο χέρι τους ο αγώνας για διασφάλιση θέσεων εργασίας σε διάδοχο σχήμα. Και δεν μιλώ για αυτοδιαχείριση και μ......ς, αλλά για πίεση και συνεχή παρουσία με οποιονδήποτε πρόσφορο τρόπο, προκειμένου να έχουν πραγματικά λόγο στην επόμενη ημέρα της εφημερίδας. Θέσεις σίγουρα θα υπάρξουν εάν ξανανοίξει η εφημερίδα, αλλά εάν δεν είναι εκεί οι εργαζόμενοι του ΕΤ πώς θα τις διεκδικήσουν;
Η πρώτη μάχη ήταν σκληρή και επίπονη. Μικρή η νίκη, εάν κάποιος μπορεί να τη θεωρήσει νίκη.
Αλλά το «κυρίως πιάτο» που αφορά θέσεις εργασίας για 30, 50, 100 ή 200 άτομα έρχεται τις επόμενες ημέρες και οι εξελίξεις θα είνα ραγδαίες. Εάν δεν είναι όμως κανένας εκεί πωςθα υπάρξει διεκδίκηση;
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Για περάστε και από το αυριανό πάρτι να τα πούμε από κοντά...

microsoul είπε...

Μπράβο στον τελευταίο Ανώνυμο. Το 'χεις πιάσει το νόημα.
Εξω οι κοπρίτες, τα γιουσουφάκια, οι γκομενογραμματεισαρραβωνιάρες και τα παντεσπάνια που κλαίνε γιατί ήταν με μπλοκάκι για τα... 8000-10000 ευρώ που έπαιρναν (εμ πως, με άλλες δύο δουλειές, με τη μία στην ΕΡΤ πως να γίνει;)

Ανώνυμος είπε...

"Και δεν μιλώ για αυτοδιαχείριση και μ......ς"

Δηλαδή τι θέλεις να πείς ότι ο Μόντ, από τις πιο ιστορικές σοβαρές εφημερίδες του κόσμου, κάνει μαλακίες, επειδή εκλέγει τον διευθυντή της, επειδή ιδιοκτήτες ήταν ανέκαθεν οι εργαζόμενοί της (τώρα λόγω οικονομικών προβλημάτων έβαλαν ιδιώτη επενδυτή, αλλά έχουν και αυτοί κομμάτι ιδιοκτησίας); Επειδή στην Ελλάδα είμαστε έτη φωτός πίσω, δεν σημαίνει ότι κάποιοι δεν πρέπει να δοκιμάσουν το μοντέλο της σημερινής έστω Μόντ (ιδιώτης+εργαζόμενοι). Ας πούμε, ημιαυτοδιαχείριση.

microsoul είπε...

H αυτοδιαχείριση της Μοντ πέτυχε για αρκετό καιρό, αλλά δυστυχώς το κεφάλαιο έκανε και εκεί την επέλασή του. Οσο κράτησε η ουτοπία ήταν τέλεια. Δυστυχώς οι καιροί έχουν αλλάξει. Δε νομίζω ότι μπορούμε στην Ελλαδα, με τους μόλις 11 εκατ. κατοίκους και τους 200.000 αναγνώστες εφημερίδων ημερησίως, να δοκιμάσουμε ένα παρωχημένο μοντέλο πολλών δεκαετιών πίσω.
Εάν πάλι περάσουμε σε ημιαυτοδιαχείριση όπως λες ίσως είναι ένα σενάριο πιο κοντά στη σημερινή πραγματικότητα. Και αυτό μπορεί ακόμη ίσως να συμβεί εάν εμφανισθεί ένας αγοραστής που θα πει βάζω τα λεφτά και θέλω π.χ. 150 εργαζόμενους που έχουν την πείρα για να επανεκδοθεί η εφημερίδα με δημοσιογραφικά κριτήρια. Ανεξάρτητη, χωρίς αγκυλώσεις και συμφέροντα, λέγοντας την ωμή αλήθεια. Ο κόσμος διψάει για ανεξαρτησία και όχι για ρουσφετολόγους που έχουν φέρει το επάγγελμα του δημοσιογράφου στην απαξιωμένη σημερινή κατάσταση.
Ενα τέτοιο σενάριο είναι εφικτό μέσω της διαδικασίας που έπεται, δηλαδή εφόσον οι εργαζόμενοι συνεχίσουν να είναι εκεί, διεκδικώντας θέσεις εργασίας και παρουσία στην επόμενη ημέρα του ΕΤ.
Και να σημειώσω ότι δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα εγχείρημα του Εναλλακτικού Τύπου που έδειξε ότι η αγνή δημοσιογραφία ανταμείβεται και ότι ο κόσμος ξέρει να αναγνωρίζει αξίες

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=ytPxFntzrlM

Ανώνυμος είπε...

Παρωχημένο μοντέλο ο Μόντ;

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=-F99CXqXkYw&feature=related

microsoul είπε...

Επειδή προσωπικές γνώμες εκφέρουμε, ναι, πιστεύω ότι το μοντέλο της Μοντ, του κροίσου Ρόθτσαιλντ πλέον, είναι παρωχημένο. Μπορεί να είμαι λάθος, αλλά έτσι νομίζω...
Το κεφάλαιο έρχεται πάντα μαζί με παραχωρήσεις στη Δημοκρατία...

Ανώνυμος είπε...

Ας συμφωνήσουμε σε κάτι. Στο σημερινό σύστημα της δυτικής δημοσκρατίας έχει καθιερωθεί η συμμετοχή των ιδιωτών -και- στα ΜΜΕ. Ας πάμε τώρα, παρα πέρα. Σήμερα πλέον, με την υποταγή της πολιτικής στα οικονομικά συμφέροντα, και την ισχυροποίηση των οικονομικών ελίτ, υπάρχει απόλυτη κυριαρχία των μεγαλοεπιχειρηματιών στα ΜΜΕ. Αυτή συνοδεύεται με την εμπορευματοποίησης της ενημέρωσης, που με τη σειρά της οδηγεί στην απαξίωση του συστήματος ενημέρωσης. Το πρόβλημα σήμερα λοιπόν, δεν είναι απλά η συμμετοχή ιδιωτών στα ΜΜΕ (επιβάλλεται), αλλά η απόλυτη συγκέντρωση στα χέρια λίγων πανίσχυρων της συντριπτικής πλειοψηφίας των ΜΜΕ. Αυτό είναι υποτροπή της ίδιας της δημοκρατίας (δεδομένου ότι η ενημέρωση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δημοκρατίας μας). Υπό αυτή την έννοια, ναι, το μοντέλο του Μοντ υποχώρησε. Διότι, είπαμε, κυριαρχεί το οικονομικό κατεστημένο. Αλλά όχι και ξεπερασμένο ένα μοντέλο που "πουλάει" μόνον δημοσιογραφία και όχι προσφορές. Πολύ περισσότερο, αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή το μοντέλο της δημοσιογραφίας έχει χάσεθι τη μάχη -προς το παρόν- έναντι της δύναμης του χρήματος, ο Μοντ είναι παρωχημένος. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τον Γκάρντιαν. Αλλά και εκεί έχουμε να κάνουμε με μια σοβαρή και συνεπή δημοσιογραφικά εφημερίδα, σε πολύ μεγάλο βαθμό έκφρασης ανεξάρτητης γνώμης. Υπάρχει μια συνολική κρίση θεσμών στις δυτικές δημοκρατίες. Οι περισσότεροι θεσμοί γονατίζουν απέναντι στους οικονομικά ισχυρούς. Το ίδιο και η δημοσιογραφία (δυστυχώς) που παραχωρεί ζωτικό έδαφός της. Αυτό τι σημαίνει; Οτι είναι παρωχημένη η δημοσιογραφία;

Ανώνυμος είπε...

Λιγο πολυ ολοι εχετε δικιο σε αυτα που υποστηριζετε. Μαλιστα ειναι πολυ θετικο οτι ανταλλασονται σοβαρες αποψεις μεσα απο ενα μπλογκ για να φραξουν και μερικα στοματα. Για να το ξεκαθαριζουμε η νικη των εργαζομενων, αν μπορει να μιλησεις κανεις για νικη, ειναι πολυ μικρη. Συμμετεχοντας χθες στην συνελευση ειχα μια απεραντη θλιψη. Εβλεπα φιλους συναδελφους κλπ., να ειναι εκει ακουγοντας ενα ας το πως ετσι στρογγυλεμενα παραξενο τυπο που δεν εχει σχεση με την δημοσιογραφια να τους περιγραφει ακατανοητα πραγματα. Και να διαβαζει επισης ακατανοητους πινακες με διαφοροποιησεις ποσων λες και μπορουσε κανεις να βγαλει νοημα μεσ ασε ενα λεπτο. Αυτο λοιπον μου με κατεθλιψε ειναι οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι εκει ειχαν η εξαναγκαστηκαν να εχουν τη προσοχη τους στο χρημα, στην αποζημιωση, και οχι στο δια ταυτα οπως πολυ σωστα επισημαινουν οι φιλοι αναγνωστες. Η δουλεια μας νοιαζει παιδια... οχι τα εφοδια για εξη μηνες. Η διασφαλιση του ψωμιου μας και των οικογενειων μας απο μια δουλεια που διαλεξαμε και αγαπησαμε. Οι εργοδοτες βεβαιως γνωριζουν οτι με την αποφαση τους μας προξενησαν τεραστια ζημια σε πολλα επιπεδα. Ριχνοντας λοιπον στο τραπεζι τα πρωτα ποσα, το τυρακι δηλαδη, περιμεναν οτι καπου θα τσιμπισουμε. Σου λεει μισθοσυντηρητοι ειναι καπου θα σπασουν. Και σπασαμε ικανοποιοντας το προσκαιρο δηλαδη την επιβιωση για μερικους μηνες αργοτερα. Και τιποτε περισσοτερο. Επομενως η μεγαλη αγωνια ειναι οι θεσεις δουλειας, η διασφαλιση τους και η αμεση επανεκδοση της εφημεριδας απαλλαγμενης απο τα βαρυδια τα οποια βεβαια δεν ειναι οι εργαζομενοι αλλα οσοι την παρελαβαν αξιοπρεπη και την μετετρεψαν σε σφουγγαροπανο πολυτελειας πατοντας πανω στους εργαζομενους. Πολλοι ειχαν σκεφτει να στησουν καυγα αλλα δεν γινοταν, η ολοι μαζι θα γινοταν η ο καθε ενας θα επαιρνε το δρομο για το σπιτακι του. Και επειδη η καθημερινοτητα μεσα απο την ψευδιασθηση της προσωρινης διασφαλισης-μια μερα ακομη εχω δουλεια-παραπλανει τιποτα δεν εγινε. Εδω ηθελε μια ομαδα δυναμικων δημοσιογραφων με ψυχη που θα τα επαιζαν ολα για ολα. Ασε που θα ξυπνουσαν και τον Αγγελοπουλο. Οπως ισως θα εχετε, οπως και εγω, διαβασει στις υπολοιπες ενοτητες του μπλοκ με χιουμορ η με σοβαροτητα σχολιαζονται πολυ σημαντικα πραγματα. Τα οποια-δεν μπορει να τρελαθηκαν ολοι-εχουν βαση. Κοινο συμπερασμα απο αυτα, αλλα και απο την οδυνηροτατη τριετη εμπειρια, ειναι οτι η εφημεριδα ηταν ετοιμη να μπαταρει απο το βαρος των καθε λογης αχρηστων. Σε ολα τα επιπεδα, απο τα κοριτσακια-ρουφιανους, τα κοριτσακια-γκομενες, και τα κοριτσακια σε φυτευω οπου θελω-μεσον ειμαι, τα αγορακια-ολα τα ξερω μεχρι βεβαια τα επηρμενα στελεχη. Που να ηταν μονον επηρμενα παει στην ευχη ηταν και αχρηστα. Δυο απο δαυτα παρ ολιγον να πιαστουν στα χερια λες και τσακονωνταν για...γκομενα στο μπαρ. Μαλιστα καλυτερα ηταν να πεσει ξυλο μπας και ξυπνουσε απο το ληθαργο της παραπληροφορισης και του δουλεματος ο Θοδωρος Αγγελοπουλος. Το εγχειρημα του Εναλλακτικου Τυπου ειναι μοανδικο στα ελληνικα χρονια και αξιζουν θερμα συγχαρητηραι στους συναδεφλους. Για την αποφαση, τη δυανμη να το κανουν πραξη, την ποιοτητα των θεματων, για το οτι βαζουν πλατη ωστε αυριο σε λιγα χρονια κατι να εχει αλλαξει στον Ελληνικο Τυπο. Μπραβο τους για ολα. Θεμα απολυτης αυτοδιαχειρσης δεν υπαρχει. Ομως αν ειχαν διασφλαισθει οι θεσεις με τροπο που δεν σηκωνε αμφισβητηση τοτε ναι, θα προσερχονταν και ο επιχειρηματιας σε μια αναλογια 51-49, 60-40-η ακομη και 70-30 αρκει οι εργαζομενοι να ειχαν λογο στο δημοσιογραφικο προιον. Αυτα προς το παρον.

microsoul είπε...

Συγγνώμη που θα μακρηγορήσω...

Χωρίς χρήμα (κεφάλαιο κίνησης θα έλεγα) θα ήταν δύσκολο εάν όχι αδύνατον να κοινωνήσουν οι δημοσιογράφοι στις μάζες την πληροφόρηση. Εκεί συμφωνούμε φαντάζομαι. Η διαφορά είναι στην υποταγή του δημοσιογραφικού έργου στο κεφάλαιο και όχι όπως θα έπρεπε την υποταγή του χρήματος στον πραγματικό ενημερωτικό σκοπό της δημοσιογραφίας.
Οχι ότι στο εξωτερικό δε συμβαίνει, αλλά νομίζω, σε υπερθετικό βαθμό, στην Ελλάδα η οικονομική ελίτ έχει απλά ξεφτιλίσει το επάγγελμά μας με την ασυδοσία και τη ρουσφετολογική συμφεροντολογία της. Και από κοντά και 5 μικροευκαιριακοί κερδοσκόποι ψωροεκδότες που παρασιτοζωούν εις βάρος των εργαζομένων και του κλάδου, με τις όποιες συνέπειες για την εικόνα ημών και των συναδέλφων στην κοινωνία.
Υποτροπή της Δημοκρατίας δεν μπορώ να πω ότι έχω δει ακόμη στην περίπτωση της Μοντ, αλλά όταν πέφτουν τέτοιου είδους κάστρα δεν μπορεί παρά να σημαίνει πως έχουμε φτάσει σε ένα αδιέξοδο που απαιτεί ριζικές αλλαγές. Τόσο στον τρόπο σκέψης όσο και σε επίπεδο λειτουργίας.
Φαντάζομαι ότι θεωρείτε μη ξεπερασμένο το μοντέλο Μοντ υπό τις ιδεολογικές συνθήκες γέννησης και έκφρασής του. Δηλαδή πριν, όταν υπήρχε όχι μόνο το περιθώριο, αλλά ένας τεράστιος ολόκληρος χώρος για ανεξάρτητη έκφραση, υπό ιδανικές συνθήκες. Επαναστατικές εποχές βλέπετε.
Γιατί όσο και αν λατρεύω την ιδέα του μοντέλου που "πουλάει" μόνον δημοσιογραφία και όχι προσφορές δεν βλέπω σήμερα να εφαρμόζεται πουθενά απόλυτα, σε ιδανικές συνθήκες. Παντού γίνονται υποχωρήσεις. Σίγουρα είναι καλύτερη η κατάσταση από περιπτώσεις Μπερλουσκόνι ή Μέρντοχ, αλλά δυστυχώς η οπισθοχώρηση είναι γεγονός.
Ακόμη και η Μοντ λοιπόν έκανε, λόγω ανάγκης, βήματα πίσω στην απεξάρτηση από το χρήμα. Από την άλλη, αν δικαιωθεί αυτή η κίνηση σίγουρα θα έχει πολλά να διδάξει και θα την ακολουθήσουν και άλλοι.
Ομως ενώ η Μοντ γεννήθηκε σε μια εποχή που ο κοινωνικός αναβρασμός είχε φτάσει σε σημείο ρήξης με το τότε παρόν και είχε ήδη εκδηλωθεί η επανάσταση που απαιτείται για να εμφανισθούν οι απαιτούμενες ρήξεις με το κατεστημένο, σήμερα η κατάσταση δεν είναι (ακόμη, κοντά μεν, αλλά όχι ακόμη) σε αυτό το σημείο. Οι λαοί και οι κοινωνίες σιγοβράζουν στην κατάντια τους και απομένει η επανάσταση, ίσως όχι από το σύνολο, αλλά έστω από κάποιες πιο ενεργά πολιτικές ομάδες (σχόλιο: Ακόμη και η τρομοκρατία είναι ξεφτιλισμένη υπόθεση πια, χωρίς ιδεολογία).
Οσον αφορά την κρίση θεσμών στις δυτικές δημοκρατίες, αυτή που τρέχει χρόνια στο εξωτερικό, έρχεται να βαλτώσει και τη χώρα μας, καθώς πάντα ήμασταν πολλά χρόνια πίσω σε σχέση με τους υπόλοιπους όσον αφορά τις εξελίξεις. Πόσω δε μάλλον που η πολιτική εντός συνόρων χαράσσεται από 2 οικογένειες εδώ και 60 χρόνια, με τις όποιες αγκυλώσεις και συμφεροντολογικές σχέσεις, με εντεινόμενο ρυθμό τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Για να επανέλθω όμως στα δικά μας, η δημοσιογραφία και οι δημοσιογράφοι που παραχωρούν ζωτικό έδαφός τους πιστεύω ότι αυτοστραγγαλίζονται, κόβουν το ίδιο τους το οξυγόνο που είναι η ελεύθερη κρίση απέναντι σε όλα και όλους και όχι μόνο σε ότι δεν πληγώνει τα έσοδα των μέσων και των ιδιοκτητών τους. Υπό αυτή την έννοια ναι, η σημερινή δημοσιογραφία είναι παρωχημένη. Οχι όμως και τελειωμένη. Ακόμη και στην χειρότερη κρίση της, ακόμη και στα χειρότερα αντιδημοκρατικά μαγαζιά υπάρχουν εκείνοι που μιλούν. Είτε δυνατά και ξάστερα, είτε εν είδει κρυφού σχολιού. Αλλά πάντα μάχιμα. Και ο κόσμος ο απλός, ο αποδέκτης του δημοσιογραφικού προϊόντος, είμαι σίγουρος ότι έχει την καλή θέληση να δει και να ακούσει το πραγματικά ελεύθερο. Αυτό αποζητά, πίσω από τη σκοτεινή δημοσιογραφία που του έχει επιβληθεί τόσα χρόνια. Πόσο πίτουρο να φάει ο γάιδαρος; Θα θελήσει να βοσκήσει και στο χωράφι, ελεύθερα...
Καταλήγοντας λοιπόν, θέλω να συμπεράνω ότι η δημοσιογραφία «φλέγεται», αλλά δεν έχει πεθάνει. Κρίση είναι και δεν θα περάσει μόνη της. Η αλήθεια και η αντικειμενικότητα πάντα αποτελούν τη δύσκολη λύση, αλλά η Ιστορία πρέπει να βασίζεται πάνω σε αυτές τις αρχές. Η δημοσιογραφία λοιπόν θα πρέπει να στηρίζεται και αυτή σε αυτές τις αρχές, αλλιώς θα περάσει και η ίδια στην Ιστορία...

microsoul είπε...

Επειδή δεν χώρεσε στο προηγούμενο σχόλιο θέλω να τονίσω ότι: Ναι, θεωρώ περίοδο επανάστασης τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αν μη τι άλλο αφύπνισης. Και μην ξεχνάμε ότι η δημοκρατική εφημερίδα των δημοσιογράφων Μοντ εκδόθηκε με εντολή του Ντε Γκολ το 1944, μετά την εκδίωξη των Γερμανών από το Παρίσι, με ότι αυτό σημαίνει. Προς Θεού, δεν χλευάζω τίποτα, απλά επισήμανση κάνω.

Ανώνυμος είπε...

Συγγνώμην,microsoul, αλλά μπλέκετε τους Ρότσιλντ, τη Liberation (που πράγματι ήταν αυτοδιαχειριζόμενη εφηξμερίδα- "προϊόν" το Μάη του 68) με τον Le Monde. Η τελευταία ανέκαθεν θεωρείτο εφημερίδα του κατεστημένου. Ανήκε στους δημοσιογράφους της, οι οποίοι ακόμα και σήμερα εκλέγουν τον διευθυντή τους, αλλά τελευταία μπήκαν μέσα και επιχειρηματίες. Οι δημοσιογράφοι ωστόσο, διαθέτουν ακόμα ποσοστα. Διαβάστε τον Εναλλακτικό Τύπου που βγάλατε (1ο νούμερο). Εκεί έχει ένα άρθρο δημοσιογράφου της Monde. Οσον αφορά τη Libe του Σέρζ Ζιλύ, ναι, αυτή έπαψε να είναι αυτοδιαχειριζόμενη και πέρασε στα χέρια των Ρότσιλντ.

Ανώνυμος είπε...

Εν πάση περιπτώσει, η συζήτηση που κάνουμε εδώ είναι για να δούμε εάν μπορεί να υπάρξει στην Ελλάδα ένα άλλο μοντέλο, εκτός αυτού του απόλυτου ελέγχου των ΜΜΕ από τους επιχειρηματίες. Στη χώρα μας δεν έχει δοκιμαστεί το αυτοδιαχειριζόμενο μοντέλο (πλήν ελαχίστου χρόνου στην Ελευθεροτυπία), ούτε το ημιαυτοδιαχειριζόμενο, ούτε και το μικτό (δημοσιογράφοι+επιχειρηματίες, π.χ. 60%-40%, 30%-70%). Ναι, σε συνθήκες υποχώρησης των μοντέλων στυλ Μοντ-Λιμπέ-Ελευθεροτυπίας, είναι φυσικό να αναρωτιώμαστε πως είναι δυνατόν να ζητάμε σήμερα κάτι τέτοιο. Ας το δοκιμάσουμε και μετά να βγάλουμε τα συμπερασματά μας. Ας δώσουμε, εν πάση περιπτώσει, ένα 10% στους δημοσιογράφους με δικαίωμα επαγγελματικής παρέμβασης (πχ εκλογή διευθυντή) και στην δημοσιογραφική ουσία της έκδοσης. Να χετε υπόψιν σας ότι το καθαρά αυτοδιαχειριζόμενο μοντέλο ήδη έχει αρχίσει να λειτουργεί στον κόσμο και στη χώρα μας, αν και είναι στα γεννοφάσκια του. Είναι η ηλεκτρονική δημοσιογραφία (μπλόγκς, σάϊτ, κ.λ.π.).

microsoul είπε...

Νομίζω ότι οι εκτιμήσεις μας γύρω από την κατάσταση είναι σχεδόν παραπλήσιες, απλά κάποιοι βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο και άλλοι μισογεμάτο. Το θέμα μας μάλλον θα έπρεπε να είναι το ποτήρι και η ουσία του περιεχομένου του, ανεξαρτήτως ποσότητας, αν μπορώ να εκφράσω σωστά αυτό που έχω στο μυαλό μου. Είναι κάτι σαν το δέντρο και το δάσος μάλλον...
Οσον αφορά το μοντέλο των μπλογκς και τα σάιτ σίγουρα η σημερινή ελευθερία στο χώρο αυτό δημιουργεί τις προϋποθέσεις για πολύ πιο αγνή και δημοκρατική δημοσιογραφία, χωρίς όμως να λείπουν και από εδώ τα λαμόγια με τα συμφέροντά τους. Ευτυχώς, ακόμη οι ελεύθερες σκέψεις καλύπτουν τη συντριπτική πλειοψηφία αυτού του χώρου, όσο ακόμη η πολιτική ηγεσία δεν τολμάει να προχωρήσει στην άκριτη αστυνόμευση του ηλεκτρονικού τοπίου, όπως επιχειρείται να γίνει τους τελευταίους μήνες χωρίς επιτυχία...
Εκεί είναι ακόμη «παρθένο δάσος» και ενώ οι υποσχέσεις και οι ποοπτικές είναι πολλές θα πρέπει, όσοι πραγματικά ενδιαφερόμαστε για το καλό της δημοσιογραφίας, να προχωρήσουμε με γρήγορα αλλά πολύ προσεκτικά βήματα. Ναι, εκεί έχουμε πολλές ελπίδες ακόμη και δείχνει να ανατέλει κάποιο καλύτερο αύριο.

Υ.Γ. Μέχρι την επέλαση του κεφαλαίου και εκεί;

Ανώνυμος είπε...

Ποιό είναι αυτό το τσόκαρο που κυκλοφορεί με κάμπριο και έλεγε σε μια συνέλευση των εργαζομένων ότι και με 1000 ευρώ παραπάνω ήταν ικανοποιημένη και ότι τα ήθελε για το γάλα των παιδιών της; Λέει, έχει παρτίδες με εκείνο τον τύπο, το στέλεχος της Γιάννας, για τις τεχνικές υπηρεσίες; Από αυτόν έπαιρνε γραμμή; Τώρα που πήρε 5000 παραπάνω θα αγοράσει, εκτός από το γάλα, και καλύτερες ζάντες για το κάμπριο;

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το στέλεχος της Γιάννας για τις τεχνικές υπηρεσίες, είναι εκείνος που τη μέρα που ανακοινώθηκε το λουκέτο ήθελε να βγάλει το απεργοσπαστικό φύλλο του Κοτρώτσου, όπου ο τελευταίος έλεγε "ευχαριστούμε το ζεύγος Αγγελόπουλων"; Αυτός που τό παιζε ψευτογκομενιάρης και την έπεφτε στα μικρά. Εκεί που τον έχανες και τον έβρισκες, μαζί με το Ζαχαράτο, να τα πίνουν στο μπάρ; Σαπιοκοιλιά του κερατά

Ανώνυμος είπε...

Αμα αρχισουμε να αναφερουμε περιπτωσεις και (μικρα) ονοματα θα γεμισει το μπλοκ. Ωστοο ειναι μερικες κραυγαλεες περιπτωσεις που ειναι αδυνατον να φυγουν απο τη μνημη. Πιο πανω απο οσα περασαμε, απο τον παραμερισμο, την καταστροφη της δουλειας μας και της επαγγελματικης εικονας που μας διδει ψωμι ειναι η ρουφιανια. Τα δηθεν χαμογελαστα προσωπα, που ταχατες συμμετεχουν στην ομηγυρη δειχνοντας ετσι ανετα, για να ενσωματωθουν στο κλιμα και να ... καταγραψουν. Μιλαμε για συγκεκριμενες περιπτωσεις. Αυτες, γιατι δυστυχως προκειται για γυναικες, μας ρουφιανευαν, εγιναν αιτια να δημιουργηθουν πολυ σοβαρα προβληματα σε συναδελφους. Οσο και αν λανθασμενα νομιζουν αθορυβα τελικως εμεις τις εντοπισαμε. Μπορει να μην ειχαμε τη δυνατοτητα να τις διωξουμε, ουτε προφανως επαρκεις αποδειξεις για να κινηθουν πειθαρχικες και νομικες διαδικασιες, ομως σκορπιες πληροφοριες και ακριτομυθιες αρκουν. Μερικους συναδελφους τους αγαπας πολυ, τους σεβεσαι και βεβαια τους εμπιστευσαι. Οταν λοιπον στα ορια περιπου της καταρρευσης σου ελεγαν οτι με καλεσε ο ταδε η ο δεινα, τι να λεμε τωρα ονοματα, ολοι ιδιοι ηταν, για να μου κανει δριμυτατες παρατηρησεις οτι αργω η οτι δεν κανω το ενα η το αλλο, προσθεταν και το θρασυ σχολιο του... στελεχους που σε εξοργιζε ακομη περισσοτερο. Μα οι συναδελφοι σας τα λενε επεφτε η κεραμιδα, ουτε δηλαδη μια συγκαλυψη, εστω για τα προσχηματα. Ειναι εκεινες (να μην πω αυτο που σκεφτομαι) που συχναζαν σε μπαρ συνοδεια παλι στελεχων (τι συμπτωση)διατρανωνοντας την επιθυμια τους να αλλαξουν τον ελληνικο τυπο ! Ναι, αυτο που διαβασατε. Ειναι αυτες που σηκωνονταν καθε πεντε λεπτα, τι συμπτωση αμεσως μετα την προσελευση η αποχωρηση συναδελφων, για να ενημερωσουν αρμοδιως... Ηταν τοσες οι φορες της μετακινησης ωστε καποια στιγμη θελοντας και μη καρφωνονταν. Οταν καθεσαι να γραψεις ενα ρεπορταζ χρειαζεσαι καποια ωρα, εντονη προσηλωση, εως τα ορια της αφαιρεσης. Πως ειναι λοιπον δυνατον να σουλατσαρεις καθε πεντε λεπτα και μαλιστα με υφος διακανονιστη σχεσεων προς την ιδιοκτησια. Αμ η αλλη με τον κατα τι φαρδυτερο σωματοτυπο που ενω βρισκεται αναμεσα μας με χαμογελα και ανεση το βραδυ συχναζει σε ακριβα μπαρ με... αλλα στελεχη (επισης συμπτωματικα). Τι να πουμε για την ξεφτιλα και την εξαχρειωση. Οτι μαζι με την αποζημιωση θα παρεχονται και κουκουλες για ευχερεστερη πραγματοποιηση των καθηκοντων που συνηθως υπηρετουν οι εφιαλτες. Συνηθως η ληθη ειναι που αθωωνει τις ενοχους. Ομως ισως να βρεθει καποιος θερμοκεφαλος και εχοντας πια ξεκαθαρισει με αποζημιωσεις κλπ., θα σκεφτει να τις παραπεμψει στο πειθαρχικο. Μαζι βεβαια και με αλλο κοσμο για να καταλαβαινομαστε-απο εδω και απο εκει. Ας μην νοιωθουν τρακ. Ρωτησα και τελικως εμαθα οτι στο πειθαρχικο επικρατει πολιτισμενο κλιμα, και για λογους ευγενικης υποδοχης σερβιρεται χυμος, ζεστα σαντουιτς, ενιοτε και καφες της παρηγοριας. Για τα περι ξεφτυλισμου συνολικα στο σωμα δεν γνωριζω...

Ανώνυμος είπε...

Το συγκεκριμενο στελεχος των τεχνικων υπηρεσιων ουσιαστικως απροκαλυπτα εδειχνε οτι ηταν. Η οτι τελος παντων πιστευε οτι ηταν. Συμφωνουμε με τον αναγνωστη για τα περι προσπαθειας των δυο στελεχων να εκδοθει το φυλο του τελευταιου (?) ξεφτυλισμου. Αλλα και για την σθεναρη αντισταση συναδελφων που ηδη ειχαν αρχισει να παιρνουν την κατασταση στα χερια τους. Οι φωνες τους, ανθρωπων που συνηθως ειναι πραοι και ευγενικοι, ακουστηκαν μεχρι την εισοδο της αλλης αιθουσας. Ηταν τοσο τεταμενη η ατμοσφαιρα που ενοιωθες πως απο στιγμη σε στιγμη θα εκτυλιχθουν σκηνες βιας. Μολις που ειχε αρχισει να βρισκει διεξοδο η συσωρευμενη αγανακτηση. Διαισθανοσουν πως θα ακουγοταν μια κραυγη, αρκετα πια, αρκετα, οχι αλλη κοροιδια. Ο των τεχνικων υπηρεσιων μαλλον ειχε εξαφανισθει, και ο αλλος, αν και πιο σκληρος, εκανε πισω βλεποντας οτι τα πραγματα χειροτερευαν. Περισσοτερο ευγενης ο πρωτος, η πιο ευελικτος (αλλωστε ειχε την ευπρεπεια, η την προνοητικοτητα, να λεει μια καλημερα στους κοπηλατες) οντως ειχε την ταση να δειχνει το οποιο ενδιαφερον του σε νεοτερες ηλικιες. Προφανως δικαιωμα του. Ομως πως να φυγει απο τις μνημες αρκετων συναδελφων το αγκαλιασμα προωθησης, η αναβαθμισης, στην μικροσωμη ( με το ζορι )αντικαταστατρια της μεγαλης Αικατερινης. Ηταν η στιγμη που αρκετοι ανταλλαξαμε βλεμματα ολο νοημα αναρωτωμενοι τι μας περιμενε. Και δεν πεσαμε εξω για το κομπλεξ, τις απρεπειες, την παντελη ελλειψη συναδελφικοτητας, την ανικανοτητα, τον εξωκεντρισμο, τη σκληροτητα, τη μεροληπτικη αντιμετωπιση. Για κακη μας τυχη ο Θοδωρος Αγγελοπουλος αρχισε να προβληματιζεται οταν πλεον ηταν πολυ αργα. Θελουμε να πιστευουμε πως αν γνωριζε σε βαθος απο ενωρις θα τους εδιωχνε ο ιδιος με κλωτσιες.

enas είπε...

Ρε παιδια τι νόημα έχει τωρα ποιος παει στα μπαράκια με τον Ζ και ποιος με τον ΝΤ.; Τι νόημα έχει να τα λεμε τωρα;
Οταν γινόντουσαν και μας αφορούσαν αμεσα και καιγόταν ο πισινός μας γιατί δεν μιλούσαμε;
Γιατι δεν τους και τις απομονώναμε όλους και ολες αυτούς;
Τωρα;
Κατόπιν εορτής;
Μονο σαν γυναικουλίστικο κοτσομπολιό ακουγεται.
Τότε που επρεπε να κανουμε κατι, εμεις κοιτούσαμε αδιαφοροι
Ας προσεχαμε

Ανώνυμος είπε...

Enas μπορει να εχεις δικιο για το τι δεν εγινε τοτε που συνεβαιναν ολα αυτα ομως ως εργαζομενος εκει θα ειχες καταλαβει απο ενωρις οτι οι δομες αδιορατα εμποδιζαν να γινει οτιδηποτε. Επομενως η επρεπε η εκπροσωπος να παρει γενναιες αποφασεις για ενημερωση στα τμηματα και να διαμορφωσει ετοιμοπολεμο κλιμα-κατι που δεν το εκανε δυστυχως, η καποιοι αυθορμητα επρεπε να παρουν συντονισμενα τη κατασταση στα χερια τους, αναγκαστικα παρακαμπτοντας την. Ειναι λογικο οτι το δευτερο ηταν πολυ πιο δυσκολο και κατα των θεσμων. Απο πλευρας εκπροσωπου δεν εγινε οτιδηποτε σε επιπεδο δημοσιας ενημερωσης και ολοι εχουμε μεινει με την απορια. Ειναι περιπου βεβαιο οτι ενημερωση ειχε απο πολυ κοσμο για τα στραβα εδω και εκει που αυξανονταν. Αλλωστε υπηρχε και το προηγουμενο της εθελουσιας και καποιων σκορπιων απολυσεων. Που δειχνουν οτι η επιχειρηση ηθελε να απαλλαγει απο πολυ κοσμο αλλα χωρις επιπτωσεις στην εικονα της με απεργιες κλπ. Οσο και αν φαινεται φθηνο το σχολιο τελικως δεν ειναι. Δυστυχως υπηρχε η πληροφοριση οτι συνεβαιναν αλλα που και πως να τα πεις. Ολοι στο σουτ ηταν, μας ακουνε, και ας το τωρα. Αυτο ειχαν πετυχει, εκφοβισμο χωρις να κινησουν το δακτυλακι τους. Επομενως εστω και ετσι πρεπει να δημοσιοποιηθει η κατασταση που επικρατουσε. Οσο ειναι δυνατον.

Ανώνυμος είπε...

Πες μου πως απομονώνεις την ιδιαιτέρα που «αποφασίζει» κα ενημερώνει για το ποιος θα χάσει τα επιμίσθιά του και το πόσα λεφτά θα μοιραστούν στα ένθετα; Είμαστε σοβαροί τώρα; Τι να μιλήσεις; Εδώ τα μεγάλα κεφάλια από διευθυντή και αρχισυντακτέους έκαναν μόκο στη γραμματέα και στους art directors, νομίζετε ότι άκουγαν τον απλό εγραζόμενο; Γιατί φωνές υπήρχαν, αλλά εκείνοι έλεγαν «παιδιά μην φωνάζετε και μας ακούσουν», δηλαδή ας πέφτουν τα μπικικίνια και ας κάνει ο καθένας ότι θέλει εδώ μέσα, αυτοί δεν έπαιζαν το κεφαλάκι τους στον ντορβά.
Πλάκα με κάνεις;

Ανώνυμος είπε...

Να πω και εγω τη γνωμη μου σχετικα με οσα τελευταια γραφονται που κατ αρχην μπορει να θεωρουνται χαμηλου επιπεδου. Οσες φορες μεμονωμενα επιχειρηθηκε να μεταφερθει στο ντεσκ οτι καποιοι ανθρωποι οντως ηταν αχρηστοι και κακοβουλοι στην καλυτερη των περιπτωσεων, σχεδον με νευμα, δινοταν η απαντηση αστο προχωρα οπως εισαι, δεν γινεται τιποτα με αυτους. Με αλλα λογια δεν τους αγγιζει κανεις. Αφηστε που διερεε η διαμαρτυρια... Ηταν τοσο δυνατοι ωστε ειχαν τη δυναμη (?) να εκθετουν την εφημεριδα ανεπανορθωτα κοβοντας θεματα που αναφερονταν σε σοβαρες καταστασεις και προσωπα. Ειναι δυνατον μια εφημεριδα να μην γνωριζει ποιοι της κανουν εσωτερικα ζημια? Και αλλου υπαρχουν παραμαγαζα αλλα οτι γινοταν εδω ηταν κατι πρωτογνωρο. Ριξτε μια ματια και στα αδημοσιευτα που φιλοξενει σημερα ο Εναλακτικος Τυπος. Ενα δειγμα ειναι μονον. Και οπως εχει γραφτει σε αυτη την πλουσια παραθεση απιστευτων καταστασεων μεσω του μπλοκ ουδεποτε ρωτηθηκαν οι εργαζομενοι για το πως βλεπουν την νεα μορφη της εφημεριδας, πως μπορει να τρεξει επιτυχημενα κλπ. Γιατι, τι αξιζαν για να ερωτηθουν.

Ανώνυμος είπε...

Tι γυναικουλιστικα κλπ. Και λιγα βγαινουν στην επιφανεια για ενα συστημα τοσο χαλασμενο. Οταν καποιοι ειχαν απ ευθειας επαφη με την ηγεσια/εξουσια τι να κανεις, πως να τους αντιμετωπισεις. Ευκολες μεν οι συμβουλες, δυσκολη η υλοποιηση τους. Το προβλημα δεν ηταν τοσο οι δοτοι συντακτες, παντα υπαρχουν τετοιοι, αλλα εκεινοι απο την διευθυνση/διαχειρηση που δεχονταν και παροτρυναν κατι τετοιο. Οταν χανεται η αξιοπρεπεια στα ... ψηλα γιατι να μην χαθει και χαμηλοτερα. Αλλωστε δεν υπηρχε και ενεργη συνδικαλιστικη συνειδηση στους περισσοτερους εργαζομενους. Η ηταν ακυρωμενη. Αυτο αποδεικνυεται και απο την εξελιξη. Λιγο ως πολυ ολα συνοψιζονταν στο εχουμε δουλεια, παμε στο ΑΤΜ και μουρμου. Η δουλιτσα, το σπιτακι, το γραφειακι η γυναικουλα, το κειμενακι των -100λεξεων κλπ., ενας μικροαστισμος που επιβληθηκε αλλα και εγινε αποδεκτος.

Ανώνυμος είπε...

Πως να την απομονωσεις οταν ειναι... φιλα προσκειμενη στην εκτος δημοσιογραφων πανισχυρη ηγεσια? Αλλα γιατι εκει ενας δυναμικος διευθυντης, ενας ρε παιδια, δεν ειπε παρτε την απο τα ποδια μου. Τωρα. Μην γινει της κακομοιρας εδω μεσα. Θα μου πειτε σιγα μην το ελεγε. Ιδου τωρα το αποτελεσμα. Μηπως ειναι η ιδια που εγραφε καποιος αλλος στο μπλοκ με την οψιμη αγωνιστικη διαθεση και την επιθυμια να ενημερωθει για οσα λεγονταν στην συνελευση μεσω ... κινητου? Αν ναι, ρε παιδια γιατι δεν της ειπατε με ευγενικο τροπο πηγαινετε απο εδω κυρια μας, δεν ειναι η θεση σας εδω? Δηλαδη αμ απολυμενοι αμ παλι φοβισμενοι?

dion είπε...

@Προς άνωθεν ανώνυμο:
(για την ακρίβεια, τρείς ανώνυμους πιο πάνω! Μα κανείς σ’ αυτά τα blog δεν παίρνει την ευθύνη του λόγου του??? Εστω και με ψευδώνυμο...)

Λοιπόν, περί ατολμίας της εκπροσώπου να πάρει γενναίες αποφάσεις ενημέρωσης…
Ξεχάσαμε πόσοι από μας γκρίνιαζαν όταν μας έλεγε για γενική συνέλευση, με το «αντεπιχείρημα»: «Τι να λέμε πάλι? Τα ίδια και τα ίδια?»
Ξεχάσαμε πως ζητούσε κάθε μέρα ακρόαση από τον Κοτρώτσο για να εισπράξει την απαξία του μέσω της φοβερής γραμματέως??? Της γραμματέως που ανακοίνωνε μειώσεις μισθού σε εργαζόμενο στις τουαλέτες του ΕΤ?????
Ξεχάσαμε πως, ούτε καλημέρα δεν της έλεγε, ειδικά στην προεκλογική περίοδο για εκπρόσωπο των εργαζομένων, μιας κι ήταν …busy, λαμβάνοντας ενημέρωση από τον «δικό» του υποψήφιο και φτιάχνοντας κλίμα????
Ξεχάσαμε πως, από όλους, όσοι αναγκάστηκαν να περάσουν στην εθελουσία, απολυμένοι δηλαδή κι αυτοί και μάλιστα με τον πιο ξενδιάντροπο τρόπο, σχεδόν κανείς δε δέχτηκε να πει ανοιχτά το όνομά του και να καταγγείλει σε συνέλευση τη συμπεριφορά των μεγαλόσχημων???
Ξεχάσαμε πως η απάντηση από τους chief σε κάθε διαμαρτυρία για κομμένο κομμάτι ή πραξικοπηματική «αλλαγή γραμμής ήταν «Τι θες να κάνουμε τώρα? Ετσι είναι .. Κάνε την πάπια…»
Ξεχάσαμε πως το «σουτ, μη μιλάς,» ερχόταν και από πολλούς «συναδέλφους» στη γέφυρα και το καφενείο? Και οι περισσότεροι από μας «ψαρώναμε» και κυκλοφορούσαμε με τον τρόμο στο βλέμμα και με τη σιωπή μας που τους «νομιμοποιούσε» να κάνουν ό,τι γουστάρουν????
Και το σημαντικότερο:
Ξεχάσαμε πως ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΙΤΛΟΣ ΤΙΜΗΣ για την εκπρόσωπό μας ήταν η… ανακήρυξή της σε «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗ, που , μαζί με δυο τρεις άλλους... επίσης τρομοκράτες στήνει κλίμα διάσπασης στην καθ΄όλα ευνομούμενη και ήρεμη εφημερίδα μας????? Και μάλιστα από διευθυντικά χείλη και σε γενική συνέλευση.. Τέτοιο θράσος…

Το ετοιμοπόλεμο κλίμα, το είχαν ήδη διαμορφώσει οι διευθυντές με την απροκάλυπτη συμπεριφορά τους.
Όταν βλέπαμε τα εξώφυλλα με τις σοκολάτες και τους Ισοκράτηδες, η εκπρόσωπος μας έφταιγε που δεν διαμαρτυρόμασταν, ή εμείς οι ίδιοι, απλά ήμασταν κότες????
Όταν μας διέλυαν τα θέματα για να μπεί πιο μεγάλη η φωτογραφία, πάντα με τις ευλογίες του super desk, δεν ήμασταν απλά οι γραφικοί της υπόθεσης που γκρινιάζουμε συνέχεια?????
Αυτοί έριχναν συνέχεια το γάντι…
Εμείς δεν το σηκώσαμε..
Δε μας φταίει η εκπρόσωπος…

enas είπε...

Θα επιμεινω: Οσοι εφυγαν με την εθελουσία ή ειχαν και αλλη δουλεια και πηραντο πακετακι ή ήξεραν ότι πατουσαν γερά στα πόδια τους και ειπαν "θα τα παρω και θα βρω αλλη δουλεια και θα μου μείνουν".
Κοιτάξτε να δειτε ποιοι εφυγαν με την εθελουσία και που ειναι τωρα.
Ειναι απλό.
Καποιοι αλλοι πιο μαγκες που τους βγαζω το καπέλο εφυγαν και εκαναν και ζημια φευγοντας και δενπηραν και μια και καποιοι μειναμε να κοιταζουμε το οικοδομημα να καταρρει και να μην κανουμε τιποτα

Ανώνυμος είπε...

Νομιζω οτι δεν ειπε κανεις πως φταιει η εκπροσωπος. Ουτε και το υπονοησε. Αν εχω καταλαβει σωστα εκφραζονται καποιες αποψεις, ισως καπως πιο δυναμικες. Επειδη και η ιδια ειναι εντιμη, δυναμικη και δικαιως εκλεχτηκε με συντρηπτικη πλειοψηφια ισως καποιοι να περιμεναν ακομη περισσοτερα. Αυτο κατι λεει για τις προθεσεις και την εκτιμηση που τρεφουν οι εργαζομενοι. Ομως τι να κανεις. Τα λες, οσο γινεται στην εκπροσωπο και μαλλον ηταν αρκετοι που τα ελεγαν, αλλωστε που αλλου να τα πεις. Αναμφιβολα εμπιστοσυνη υπηρχε και βεβαιως υπαρχει. Επισης αν εχω καταλαβει καλα στο σχολιο/α ο ανωνυμος λεει οτι επρεπε να παρακινηθουν περισσοτερο οι εργαζομενοι για να αφυπνισθουν απο το ληθαργο του φοβου. Να συνταχθουν κατω απο ενα ανθρωπο που χερει εκτιμησης και σεβασμου. Να τους ... πιεσει δηλαδη η εκπροσωπος λιγο παραπανω, αν μπορει να ειπωθει ετσι, διοτι βεβαια εκεινη και συνολικη εικονα ειχε απο οσα μαθαινε αλλα και την ψυχραιμια της διατηρουσε. Πες πες απο εκεινη μαλλον καποιοι θα ξυπνουσαν. Ισως αυτο να λενε. Βεβαια δεν θα ηταν ευκολο. Ναι ειναι γνωστο τα περι... τρομοκρατη που ειπωθηκε απο ενα... αξιοσεβαστο στελεχος-τρομαρα μας πραγματικα, αλλα να ηταν το μονο σχολιο που ακουστηκε. Η μηπως εχερε εκτιμησης ο συγκεκριμενος κυριος? Ποτε και για τιποτα. Δυστυχως ολο αυτο το προβλημα αναμφιβολα δεν εχει μια διασταση, αλλα παρα πολλες και μαλιστα εναλλασσομενες αναλογως συνθηκων. Το σιγουρο ειναι οτι οι εργαζομενοι φταινε παρα πολυ. ΟΛΟΙ. Και οσοι αποχωρησαν αλλα και οσοι εμειναν. Δεν αντισταθηκαν ουτε μεμονωμενα ουτε συνολικα. Εκεινο που βλεπω ως μια εγκαιρη δυναμικη αντιδραση θα ηταν η αναφορα "πιο πανω" της εκπροσωπου, βεβαιως μαζι με 50-100 ανθρωπους, για να μην παει μονη της στο στομα του λυκου αλλα και για να ειναι συμπαγης η αντιδραση. Ναι, θα το γνωριζαν αμεσως με τους ... διαφορους που σφυρουσαν προς τα μεσα, αλλα δεν πειραζει. Δεν θα μπορουσαν να κανουν μαζικες απολυσεις. Ουτε μετα απο αυτο να πειραξουν την εκπροσωπο. Υπαρχει και κατι δηλωτικο συνολικα για τις αντιληψεις των πολλων. Τι ηθελε ο κ. Διευθυντης στην πρωτη, πολυ φορτισμενη, συνελευση των εργαζομενων αμεσως μετα την ανακοινωση για το λουκετο? Και γιατι επρεπε να του απευθυνθει ο λογος? Τι να πει δηλαδη? Τα αυτονοητα? Η μηπως θα παραδεχοταν οτι ο ιδιος εχει τυπικα και ουσιαστικα την μεγαλυτερη δυνατη ευθυνη? Εχω μεινει με την απορια.